Opinión

Perla negra

Sei que por varias veces nos meus relatos asomou o nome de Perla Negra. Vou explicar o motivo, porque ten o seu aquel. Vaia por diante, non obstante, que non son home de mar (por moito que alucine con el e, principalmente, co seu ruído; non hai coma o ruído do mar), nin tampouco son devoto da saga cinematográfica de Piratas do Caribe. Por non ser, nin ata son moi “amigo” de Johnny Depp. Non distingo un barco dunha carabela, nin sei cal é a proa nin a popa. Imos coa historia.

Era unha tarde desas de verán na que as terrazas dos cafés empezaban a ocuparse de continuo. A dúas mesas de onde me atopaba, catro mociñas falaban das súas cousas que, a esas idades, versaban case todas elas sobre os seus mozocos. “Ti, así en plan cariñoso ou romántico, como lle chames ó teu?”, preguntou unha e inmediatamente xa deu tamén a súa propia resposta: eu chámolle cariño. Eu corazón, dixo outra. Eu cousa bonita, a terceira. Pois eu chámolle Perla Negra, soltou a que recibira a pregunta. As tres amigas quedaron sen saber que dicir ata que soltaron a gargallada a un tempo. Eu recoñezo que tamén quedei asombrado e que deixei escapar un medio sorriso porque o asunto non era moco de pavo.

E tanto! Que xa botei todo o resto da tarde pensando no nome a murmurándome que pouco a pouco tamén a min empezaba a gustarme, que non estaba mal, que tiña o seu aquel, a pesar da saga cinematográfica e do Johnny Depp. Imaxinei a esa mociña chamándolle “miña Perla Negra” ó seu amiguiño. Ou máis que amiguiño.

Te puede interesar