A peza solta do vertedoiro necesitaba dun profesional. Así é que boteille a man e mireina de esguello. Non son fontaneiro. Por non ser nin tan sequera son escritor. Pero si teño que deixar constancia do esperpento que me causou a puta peza durante toda unha tarde. Como non era fontaneiro, púxenme en plan filosófico en cuestión de análise da maldita peza. Por certo, unha simple peza que non valía un carallo. Pero tampouco son filósofo. Díxenlle á muller de chamar a un historiador para que me explicara ben a procedencia e colocación desa cousa que me empezaba a matar a cabeza. Non sei, pero como que me mirou de mala maneira. Virei un pouco a encarnado, pois intuín que non estaba procedendo ben. Claro que a testán non hai quen me gane. Polo que volvín coller a peza, deille voltas e máis voltas na man, seguín a mirala de esguello, de fronte, por arriba, por abaixo e vin o parafuso que estaba roto. E por moito que intentei sacalo, nada de nada. Aquilo estaba máis que podre. Sería polos corenta anos ou máis que tería.
Non me quedou outra que botar man da profesionalidade automobilística. E como tal, precisaba dun copiloto polos futuros estacionamentos en dobre fila. E que mellor copiloto que a muller! Baixamos á rúa, pillamos o Opel Astra do 72 e lanzámonos ó esperpento: ferraxaría tras ferraxaría. Nunha, porque a peza era máis grande. Noutra, porque era máis pequena. Nunha terceira porque non tiñan. Nunha cuarta porque non sei que. En total, seis ou sete. Na última pillamos a peza... que era algo máis grande cá orixinal. Menos mal que en principio está valendo.
