Opinión

Recordos sublimes

Tomo o café. Non me sae da cabeza aquela época na que o universo era de cor azul e... infinito. Tampouco se me esquecen aqueles días nos que o indio Gerónimo se agochaba detrás dunha toxeira para evitar as balas do home branco. Ó mellor eran xestas. Aínda que tanto ten unha matogueira como unha breña. O caso é que Gerónimo chegase ó día seguinte para poder facerlle sinais de fume ós seus.

Tomo café. O ruxerruxe dunha vasoira dá a entender que se está varrendo a aira de Arriba de Baños de Molgas para, nuns días, asentar as medas de pan ou centeo. Que tempos aqueles nos que todo pasaba e nada quedaba quieto. Tampouco se deteñen os acordes dunha música de cine que soan na distancia. Agora cada quen que baile ou non, que asubíe ou non, que cante ou non.

Tomo café. Fago un xesto estraño por aquilo de facer algo. Se non fago nada, abúrrome e perdo o tempo. De aí que ás veces me chegue con subirme á Perla Negra e navegar por ese universo de cor azul e... infinito. E se non, tamén podo mirar para un espello e a ver que se reflicte nel. O café non creo. Porque o café xa hai tempo que me deixou un marabilloso sabor na boca. Iso é o esencial, o que realmente esperaba. Agora, rematado o café, quedan os latexos dálle que dálle a aqueles recordos que sempre foron sublimes. Porque pensar nos malos recordos é de parvos.

Te puede interesar