Opinión

Representación dunha agonía

Emprende Isabel Coixet en “A miña vida sen min” (2002) unha das máis arriscadas aventuras do melodrama, a representación desde dentro dunha agonía, a chegada da morte observada desde a conciencia alertada dunha muller moribunda, que quere poñer orde na desorde que ocorrerá no mundo que a arrodea cando ela saia del nunha viaxe sen volta. É un dispositivo de estirpe tráxica, porque carece de resolución dramática optimista, pero está atravesado por un pesimismo intelixente e consolador, que segrega liberdade e move e conmove, nunha secuencia esponxosa e con capacidade de forte contaxio sentimental, que sitúa ó espectador, cando afonda na zona final do relato, na beira do lacrimóxeno, da lágrima doce.

No seu arrinque, esta intensa e emocionante película española (aínda que se rodara en Canadá) pode semellar que está sacada dun dos caixóns de xastre que abastecen o cine independente norteamericano, pero, a medida que se interna en si mesma, “A miña vida sen min” toma rumbo propio, un rumbo que conduce a unha pantalla intimista moi viva e libre, un ámbito non ostentoso senón pudoroso, que case non se deixa ver, sometido á lei da transparencia. E canto alí filma Coixet queda atrapado pola esponxa da súa sensibilidade e convertido na fonte do seu estilo.

Móvese sempre Coixet dentro da idea argumental motora do filme: “Cousas que hai que facer antes de morrer”; e é emocionante pola súa sinxeleza a dura e grave escena na que Sarah Polley anota estas “cousas”. E a notable muller, aínda case unha rapaza, vive algunhas delas, como o inicio do seu idilio cun compañeiro de lavandería, que ten elegancia e exquisita graduación; e a lenta e dolorosa mutación que van experimentando os seus vínculos familiares, mutación que non ocorre nunha escena concreta, senón no tempo e o fluxo da secuencia; e a escena da gravación dos monólogos que a permitirán vivir despois de morta, que é unha escena con perturbadora capacidade de encanto; e o seu doloroso rescate, nun admirable cara a cara con Alfred Molina, do pai encarcerado. Gran película.

Te puede interesar