Silencio. Sempre me gustou a palabra silencio. Pola palabra en si e polo seu significado. Tranquilidade, sosego, calma. O silencio dunha sala de cine (antigamente; agora entre os flocos de millo e o volume da película xa non existe tal silencio) O silencio entre os penedos da Cidade Encantada, en Cuenca. O silencio da noite.
Pero o silencio, ás veces, tamén mete medo, tamén impresiona, tamén pon os pelos de espeto. Sucedeu o xoves 28, na final da Liga Europea no Estadio Nacional de Varsovia entre o Dnipro e o Sevilla, cando un xogador brasileiro do equipo ucraíno caeu coma un fardo sobre o céspede. O silencio apoderouse do estadio. E foi aí onde caín na conta dese significado terrorífico do silencio: non é nada fácil facer calar de golpe a 56.000 persoas. Non é unha cantidade calquera. Durante dous ou tres minutos o silencio non tivo nada de tranquilidade nin de bonito. Durante ese curto período de tempo o silencio fíxose angustioso e terrible. O silencio espallouse por entre 56.000 almas que temían o peor. Tan só cando Matheus empezou a mover os brazos o silencio fíxose ruído. E volveu ó significado de calma.
