Pisei sobre a alfombra vermella do corredor. Mancheina. A muller berrou. Fuxín. A ninguén lle gusta escoitar os erros que cometemos, por moito que digamos que si, que nolos digan para corrixilos. Así é que fuxín. Non tardei en atoparme cunha parella da Garda Civil. Víronme cara de ferreiro, ou o que é o mesmo, cara de delincuente e fixeron o xesto de quererme prender. Fuxín ás carreiras, coma un foguete.
Fuxín polas carballeiras do inferno e polos ríos do tempo. Ó pouco fun dar cunha manda de lobos, dos que dous ou tres amosáronme os dentes. Entenderedes que fuxira. Os momentos das heroicidades eran de cando a esaxeración queda bonito nas frases dalgúns relatos. Fuxín polos montes arriba e abaixo, polos ríos grandes e os regatos, por entre toxos e carballos.
Para descansar un pouco de tanta fuxida, subín a un amieiro ben alto, con tan mala fortuna que, arriba, nas derradeiras gallas, había un niño de velutinas. Non tardei en baixar a fume de carozo. É dicir, que fuxín. Metinme baixo as augas do río Arnoia para que as abellas pasaran voando. Pero tampouco tardei moito en fuxir. En fuxir da auga, se entende. Porque afogaba.
Fuxín durante días e noites. Fuxín polos eidos da nostalxia e polas poulas dos devezos, polas cataratas dos ruídos e polos outeiros do silencio. Subín a unha nave espacial e fuxín polo Universo. Todo por culpa dunha simple mancha na alfombra vermella do corredor.
