Opinión

Tiven tempo

Non sei se terei tempo para dicir que unha frieira quere bailar unha retranca sobre o dedo gordo dun pé esquerdo ou se un chiscar de ollo significa o que realmente quere que diga o dono do órgano visual. Do dito ó feito vai un treito. Ando apurado e non sei se terei tempo de dicir catro verdades ou de cantarlle as corenta a quen nunca nada me dixo (tampouco é iso, home; que eu non como a ninguén). Estou escoitando un tema musical de Sergio Cervetti que, a verdade, mete abondo ruído. Aínda que, o ruído, ben emitido ata chega a ser bonito. Claro que... onde estea o silencio. Onde estea o silencio é porque non hai ruído. Cae de caixón. Tamén podía caer de arca de centeo. Uf, aquelas arcas; valían para todo: para gardar o centeo, para gardar os cabazos, para gardar os tesouros (que tesouros, oh!, quen tiña tesouros?) Sei dun home que ata usou unha arca para non medrar, porque lle dixeron que durmindo enriba dunha arca, encollían os ósos. E a mili estaba á volta da esquina. Fose pola arca ou fose polo talle, librou. Hai xente que nace con sorte. Outros, por desgraza, nacemos estrelados. Aínda así, tivemos tempo para andar por o mundo adiante igualmente. Caendo e levantándonos, pero andamos. Definitivamente, tiven tempo para o relato.

Te puede interesar