Opinión

Toque de queda

Once e vinte e cinco da noite. Como frechas viñemos de ver o partido de fútbol. Polo toque de queda. A ver!, a guerra estaba aí, está aí. Que non nos caia unha bomba encima. Coma lóstregos percorremos o camiño da Valenzá. No fora o demo que... Toque de queda nas ansias dunha carreira. Ou nas ansias dun tempo que corría. Agora o toque de queda instalouse na “Nocturne in C Sharp minor”, que está incluída na banda sonora de “O pianista”. Sempre a música polo medio! Ata nos toques de queda. A música é un bo bálsamo ou un tranquilo consolo para as guerras, para esta guerra.

Toque de queda onde o silencio é o rei e señor da noite. Desde as 23 horas. Nin unha alma pola rúa. Tan só os biosbardos dun soño furgarán por entre as estruturas duns cascallos. Toque de queda que se reflicte nun espello cuberto de bafo. Porque a auga quente dunha ducha caeu con certa ansiedade sobre o cristal. E a figura dunha perla negra debuxouse nun recanto do espello.

Doce menos vinte da noite. Silencio dentro da casa. Silencio fóra. Toque de queda nunha vida que se queda quieta, nun descanso dese guerreiro que loita por aquel tempo que foi. Non todas as batallas están perdidas. O esencial, sempre se dixo, é ganar a guerra. E as guerras gánanse a base de esperanzas que non se perden e de soños que manteñen a un esperto, moi esperto. Como pintar sobre o lenzo dun sentimento todo un sorriso moi aberto; e moi vermello. Sempre quedará o recordo bailando sobre a varanda dun balcón, e no toque de queda, ese recordo, brillará sobre a noite pecha, sobre esta noite pecha.

Te puede interesar