Agora mesmo acabo de chegar da Casa da Cultura de Barbadás de ver unha bonita farsa, un agradable esperpento, unha alegoría incontrolable, unha parodia preciosa, ou sexa, unha obra marabillosa. A obra “O meu mundo non é deste reino”, da compañía Teatro da Ramboia, é a adaptación de “Farsa de Bululú, que Manuel María escribira no 1992. Dirixida por María Peinado, a obra acadou o Primeiro Certame Manuel María de Proxectos Teatrais. Con tan só dous actores e diversos tipos de monicreques o espectador contempla a realidade dun totalitarismo que espreme, que esmaga, que machaca; ou a parodia dunha ditadura franquista que conxelou e que aínda conxela o sorriso. Porque nesta... comedia?, hai risas duras, risas que doen, risas de carraxe, mesmo risas de medo. A obra é un salouco que esgaza, unha queixa eterna, unha burla das marionetas que queren e conseguen controlar ós súbditos, ós submisos, é dicir, a autentica realidade. Unha realidade que semella que latexa na actualidade, que ten un fondo que produce un pouco (ou un moito) de medo. Porque todo o que se contou pode incluso volver. Ese é o medo! Penso que, hoxe mesmo, esa farsa, ese esperpento, esa alegoría, esa parodia está máis presente que nunca. Oxalá a apreciación sexa toda unha esaxeración. Oxalá. “O meu mundo non é deste reino” faise enorme grazas tamén á actuación de Anxo García e o lalinense Fran Lareu. Inmensos! Auténticos! Fixeron crible o incrible.
Buscar