Desde o momento en que “O axente toupo” debutou no Festival de Sundance todo foron gabanzas para este documental que dirixiu e guionizou a chilena Marta Alberdi. Porque nel asoma humanidade e entusiasmo, frescura e beleza. É unha das películas máis divertidas e reconfortantes que se realizaron nos últimos tempos. Lévanos a unha viaxe emocional única, chea de matices e que nos permite abrir a reflexión respecto ó abandono e soidade de moitos maiores.
Rómulo, un investigador privado, recibe o encargo dunha clienta de que investigue sobre o estado de saúde da súa nai, que vive nun asilo. Este investigador contrata a Sergio, un viúvo de 83 anos, para que se infiltre no asilo como un axente toupo. Unha vez dentro, este homiño zumega cortesía á antiga usanza, sempre impecable e amable, e empeza a cumprir o seu obxectivo con gran meticulosidade. É tal a intelixencia emocional deste viúvo que axiña comprende as historias de cada unha das velliñas que o arrodean, desde Berta (que trata de namoralo), Marta (que o fai confidente das súas artimañas) ou Rubira (a quen lle aplaude as súas declamacións poéticas). O toupo convértese na estrela do lugar, pero tamén sofre o verdadeiro problema de todos: a soidade polo abandono familiar.
“O axente toupo” é unha rara mestura de xéneros que funciona marabillosamente ben e na que a directora deixa caer con gran agarimo, unha inmensa humanidade e unha serea compaixón. Maite Alberdi realizou un retrato entenrecedor e marabilloso que chega ó espectador de forma directa, sincera e sinxela.
A directora chilena asoma no horizonte como unha das voces máis importantes do novo cine documental latinoamericano. Destaca por lograr un retrato íntimo dos personaxes que traballa, contando historias cotiás en pequenos mundos. A Matilde Alberdi xa a nomearan ó Goya 2016 coa súa película “A Once”, como mellor película iberoamericana. É docente de realización documental en diversas Universidades e coautora do libro “Teorías do cine documental chileno 1957-1973”.
