Despois duns anos instalado no esteticismo das grandes superproducións e en certo amaneiramento á hora de contar as súas historias, o enérxico director italiano Bernardo Bertolucci volveu á rabia das súas primeiras películas, ó apartamento para dous que era “O último tango en París”. De feito, o filme do que imos falar titúlase “Soñadores” (2003), pero ben podía bautizarse como “Apartamento para tres”.
“Éramos antifascistas, aínda que nin sequera sabiamos o que iso quería dicir; o noso antifascismo era algo teatral”. Esta frase, escrita por Bertolucci no ano 1970 para “A estratexia da araña” (a súa sexta película), pode servir para definir o espírito inmerso en “Soñadores” e nos seus tres personaxes protagonistas: dous irmáns parisienses entregados a rañar a piolla mentres os seus pais andan de vacacións, e un estudante americano capaz de deixarse levar pola confusión política e social que o arrodea.
Estamos en maio de 1968. A película é un xogo de emocións continuo, no que o obxectivo é sorprender ó contrario coa pregunta máis rebuscada, coa actitude máis desinhibida, co reto máis substancioso. Os tres déixanse levar por un espírito libertario que contrasta coa súa comodidade real. Asómanse á ventá e, ó ver unha manifestación de protesta contra as autoridades, únense a ela nun xesto máis operístico que concienciudo. De feito, o que máis lles preocupa na vida é que o cheque asinado por papá chegue ás súas mans en boa hora.
“Soñadores” é tamén un xogo cinéfilo e un xogo sexual. As referencias a multitude de películas son continuas na boca deste trío de tolos polo celuloide. De “Jules e Jim” a “Banda aparte”, de Josef von Sternberg a Buster Keaton, Bertolucci introduce estes momentos na súa pantalla dunha forma maxistral, conseguindo sortear a insoportable pedantería e que os flashes cinematográficos entren polos sentidos cunha estraña dozura. Por outro lado, a escalada sexual nas actitudes do trío fainos saborear os praceres máis ocultos. Case se pode dicir que os protagonistas están máis interesados polo 69 que polo 68. Boa película.