Contra calquera evidencia, a velocidade ten máis que ver coa lentitude que con andar a présa. De feito, na historia do progreso humano constátase que na medida que avanzamos e facemos novos descubrimentos, celeridade é igual a parsimonia. Non sei ben como explicalo. Nunca como hoxe se sucederon as cousas a tanta resolución e vertixe. Esteamos de acordo nese extremo. Igualmente ?coincidamos por segunda vez?, xamais como na actualidade tivemos máis dificultades para procesar a cantidade de datos que nos abafan. Pasa como nesa viñeta de El Roto, na que a sombra dun home lle di a outra: o malo que ten esta idade de ouro da comunicación e a información é que non hai maneira de saber o que ocorre. Asistimos a unha teoría xeral da posmodernidade: a sobreinformación desinforma. Dito doutra maneira: a velocidade dos datos obtúranos e obríganos a ir máis a modo se queremos entender algo do que sucede no perímetro. Talvez vostede lembre aquel experimento levado a cabo no cine Fort Le, de New Yersey, nos anos cincuenta, cando un profesor realizou unha proba sobre publicidade subliminal, introducindo no medio dunha película a mensaxe 'Drink Coca-cola' a unha velocidade dunha milésima de segunda. Isto significaba que o ollo humano non podía advertir a presenza da mensaxe publicitaria, pero si podía facelo o seu subconsciente. A montaxe estaba preparada para ser captada só por baixo dos limites normais da percepción, e o resultado, segundo a lenda, é que o consumo de Coca-cola naquela sala disparouse substancialmente. Atoparán máis datos sobre o experimento no libro de Vance Packard The Hidden Persuaders, de 1957.
Aquela capacidade perceptiva que, baixo especiais condicións nos empuxaba a beber refrescos, non fixo nestes cincuenta anos que pasaron outra cousa que atrofiarse. Pese a que as mensaxes subliminales se converteron en mensaxes evidentes. De feito, canto máis clara, nítida e reiterada é a mensaxe, menos capacidade amosamos para sentirnos influenciada por ela.
Todo sucede diante de nós, pero en que medida o percibimos? A menos que a mensaxe que se nos quere transmitir non sexa tanto a tanxible, que nos tería que levar a revelarnos contra a realidade, como a que, a nivel subconsciente, nos converte en fantasmas para que, diante do proceso de desmantelamento do mundo, fiquemos durmidos, xordos, mortos. O cal podería ser. Que sono...
