Opinión

Identidade

Non penso case e non me tomo en serio. É unha manía. Non sei por que sospeito que a súa utilidade resulta fragmentaria e subxectiva, como rezar ou votar. Todos coñecemos exemplos de xente que pensa, xente que se dá certa importancia, e o resultado é esta estratosférica e infalible bosta na que estamos afundidos. Os feitos de non pensar máis que ocasionalmente, porque coincide, e ao mesmo tempo sentirse un pallaso no escenario explican relativamente ben o desinterese total que sinto pola miña identidade. Incluso pola súa, con perdón. Non entendo esa obsesión en dicir ‘eu son así, e eu son de aquí’. Pf. Por que hai que ser algo en concreto, e toda a vida, e vivir con gloria esa manifestación abstracta? Persoalmente considero que o verbo ser constitúe una maldición. A vida, dicía Benjamin Constant, consiste en saír das cousas. Na medida que ficamos ensimesmados dentro delas comeza a obsesión. Logo, só é cousa de tempo pórse serios, pensar no que representamos, no que somos, na patria... Saír das cousas, cando comezamos a adoptar a súa forma, evita dores de cabeza. Fuxir da identidade para buscar acomodo no estraño, até que ese asento se volve común. Entón, volver marchar.


Un debería poder ser hoxe un artista abstracto, opinaba Andy Warhol, e a semana seguinte figurativo, ou pop. Incluso, en determinados momentos, non deberíamos ser nada, asumindo o quinto acto de Macbeth, cando se subliña que a vida é un conto contado por un idiota, cheo de ruído e de furia, que non significa nada.


Un día oínlle contar a Rodrigo Fresán que Chris Shaw, enxeñeiro de son de Bob Dylan, achegouse a este despois dun concerto, e referíndose á interpretación que acababa de facer de It’s alright, Ma (I’m only bleeding), quixo saber se algunha vez a volvera a tocar como na versión orixinal. Dylan respondeu: ‘Ben, xa sabes, un disco non é máis ca un rexistro do que estabas facendo ese día en particular. E a ninguén lle gustaría vivir o mesmo día unha vez e outra, non?’ Marabilloso. Esta é a idea. Por que hai que ser algo concreto todo o tempo? A identidade aburre. A semana que vén falaremos dos bispos como se merece, seguramente.



Te puede interesar