Opinión

NADA QUE ENTENDER

Teño a manía de perder o interese nas cousas que entendo. Non comprender, non saber, non explicar, son operacións nas que convén meter moito tempo. Só mentres as partes da realidade me resultan escuras e inintelixibles permanezo fronte a elas concernido. Grazas, de feito, a que non accedo a elas sinto que me falan. Nunca como na escuridade avanza mellor o home cara os seus propósitos. A incomprensión despexa o horizonte. Talvez por iso levo anos dándolle voltas ao célebre comezo ?sinxelo, moi sinxelo, pero indescifrable? daquel texto de Pavese: 'Chamábanlle Pedro porque tocaba a guitarra'. Quen pode explicalo? Seguramente nin Pavese, que defendía a idea de que a incomunicación é o verdadeiro problema da humanidade e que non ten solución. Isto é un axioma e o demais é merda.


Na medida que as cousas comezan a clarear, agonizan, e cando están perfectamente descritas e reveladas, daquela tamén están mortas. A certeza é letal. Nociva. O lugar predilecto do individuo debería ser a noite, o baleiro, a angustia. Por que senón a xente ?algunha xente, escasa xente, ningunha xente? aínda le a Hegel. Pola impenetrabilidade do texto, a dureza coa que se defende cada idea antes de ser aprehendida. Porque non hai nada que entender, hostias. Diga: que razón o mantén a vostede atento a este columna? O seu anacronismo, que está fóra de lugar e escuramente exposta.


A incomprensión non ten porque ser remota. Ás veces son os feitos máis próximos, en aparencia francos, os máis escuros. Pensamos que entendemos, pero sempre son as tres da madrugada. Lembro cando vin un capítulo, de rapaz, da serie Alfred Hitchcock presenta, no que unha muller asasinaba ao seu marido co zanco dun cordeiro conxelado. Deulle un golpe na cabeza e acertou a matalo cunha eficacia irreprochable. Despois disto, guisou o cordeiro e convidou a xantar aos dous policías que investigaban o crime. Aqueles detectives estaban exhaustos despois dun día buscando a arma do delito, e comeron a proba de cargo con voracidade. É dicir, tiñan diante deles a revelación do misterio, a solución do caso, e mallárona como dous mortos de fame.


Na busca do misterio, na aprendizaxe, por así dicir, da ignorancia, un trata ás veces escapar de si mesmo porque resulta que un non está feito máis que de simplezas, como se a todas horas estiveramos famentos. Persoalmente pásame como a Rousseau, cando relata en Las confesiones que 'eu era un home ao que se descubría con tanta prontitude que non había nada novo que descubrir ao día seguinte'. Pero quen sabe se iso non é o que convén.

Te puede interesar