Opinión

O nome da cadela

Aqueles paseantes pola beira do río, por onde andaban tódolos días, encontráronse con dous homes que viñan con cadanseu carriño e cada un deles cun meniño. Mateo ía deitado e tapado no carriño da dianteira, da man do seu avó paterno. Detrás camiñaba o outro home coa radio acendida e cunha nena no carriño, Lucía, de trece meses, espelida, bonita e moi  tranquila, sen deixar de rir, sen parar de mirar e véndoo todo. 

Ela, aquela neniña de cabelos louros, escoitou o paso doutros dous homes que ían en dirección contraria. Andaban cara a onde baixaba a auga do río e quería chegar a desembocadura. O máis barrigán dos dous non paraba de falar de política, de dereitos sociais, de fútbol, do ensino, da educación dos rapaces, da formación universitaria, da igualdade, das andainas nocturnas, da enfermidade, da Covid, das vacinas e dos remedios para non seguir agrandado o cinto.

O outro amigo observaba e escoitaba o cantar dos paxaros que voaban dunha árbore a outra, pousándose nas canellas más altas daquela masa boscosa e mollada co respirar do río e co alento dos camiñantes, que pasaban en ringleiras deportivas e de curación.  Un destes homes levaba na súa man esquerda un medio folio coa dieta escrita, por adiante e por atrás. Na outra man levaba un reloxo atractivo para contar os pasos e para anotar as calorías que perdía en cada andaina. Diante deles camiñaban uns fracos recuperados, que parecían esfameados, a seis quilómetros por hora, orgullosos do seu estado físico e mental, da capacidade para ir e volver as veces que fixeran falta.

Outro avó viña correndo coa avoa e un netiño (ou netiña), querían chegar á casa para que a crianza tomara un iogur e un plátano, tal como lles indicaran. Polo outro lado, paseaban dúas mozas cuns cadelos. Falaban das súas cousas, da fermosura e da fidelidade dos animais, que “son un máis da familia, un dos máis agradecidos da casa”, falaban da liberdade, desa liberdade necesaria para que os cadelos estean onde podan estar os seus amos, no restaurante, no cine do barrio, no auditorio e, naturalmente, no transporte publico e na cartilla da seguridade social.

Aqueles que van alí son o meu sogro e o meu meniño, marcho correndo! -Dáme o neno, ao meu fillo feiticeiro,  vou levalo xunto da avoa. Teño présa e co carriño avanzo máis. Trae ti á cadela, que esta Dolores non se move, fai como a sogra, quen lle deu o nome.

Te puede interesar