Despois de escoitar a voz dos galegos expresada en votos, chega o momento da dixestión e análise dos resultados. E todo parece que tal dixestión será un tanto pesada para os partidos da oposición que pretendían ser o recambio do PP de Núñez Feijoo. Falaron os galegos e dixeron con rotundidade que queren máis do mesmo. E como lle dicía un paisano a outro na Alameda o día 26: “Arrasamos e barrémolos do mapa”. Que pensaban eses que tanto predican que ían gobernar a Xunta.
Con todo o repecto que me merece a decisión dos cidadáns, vivimos nunha sociedade na que diante o dilema de mirar ó futuro con certa perspectiva e pensando nas novas xeracións, os galegos moi maiormente optaron unicamente polo ir tirando. Ben sei que as causas do trunfo de Feijoo maiormente non están na súa labor e xestión, a cal é realmente pobre e cativa. Están, baixo o meu punto de vista, na falta de unidade da esquerda, na tardanza en propoñer candidatos e sobre todo nas leas e divisións dos que pretendían ser alternativa ós populares.
Con todo, estas elección deixan claras algunhas cuestións. A primeira é que no eido da dereita non se discute cara ó exterior e obedécese sen protestar. Non hai primarias, pero a organización xerárquica funciona perfectamente. Non se debate nas bases, traballase ou ben porque un é convencido ou por outras razóns como as obrigas contraídas. E ós resultados están á vista.
Dúas: pretender ser alternativa e gobernar soamente sacando á luz os defectos e cacicadas do que goberna non chega. Hai que facer propostas realistas e presentar unha alternativa que convenza e ilusione ós electores, escoitar á xente para captar a súa sensibilidade e tentar solucionar os problemas con propostas que sexan entendidas e necesitadas por eles. Fuxir da proposta romántica e utópica.
Terceira: é un erro facer escarnio permanente de asuntos que a día de hoxe son entendidos como cuestións que están enraizadas na sociedade case como normais, sobre todo nas franxas de idade onde ten o caladeiro máis importantes de votos a dereita. Neste caso, por moi sanguiñento que sexa o asunto de traballo por relacións de todo tipo, e mesmo a corrupción, a un sector da sociedade impórtalle un pito.
Catro: nestas eleccións volveu a pórse en evidencia a chamada teoría dos vasos comunicantes, que ven ser que, cando se desinfla o PSOE os votos trasvásanse a outras forzas de esquerda ou ó nacionalismo, polo que dificilmente se vencerá ós populares si non se lle entra na bolsa dos seus votantes. Mentres a alternativa non sexa capaz de minorar o apoio electoral do PP, será moi difícil que iste perda o poder.
En fin, gañou Feijoo amparándose na imaxe de bo xestor e obviando as siglas da súa formación, pero apoiándose na estrutura partidaria dun PP moi forte. E fíxoo con tanta rotundidade que entramos nunha época na que moito terá que mudar na oposición para ser alternativa de goberno.
Con todo o acontecido, aviso para desnortados, os graves problemas de Galiza, os datos estadísticos nela e máis en concreto na nosa provincia, non mellorarán nada, e se non ó tempo. Seguiremos sendo os primeiros en aportar votos porcentualmente ós conservadores e os últimos en todos os índices que marcan o benestar como sociedade.
