Outro ano, Rosalía, outro ano lanzándoche rosas e cantos, caldo quente e lar, fermosas alboradas e melodías de Terra agradecida por aqueles versos.
Outro ano que nos ferve o teu nome nos labios e xogan as bágoas nos ollos emocionados latexando ó ritmo das túas campás de Bastabales, das “moriñas das silveiras” que todos lle damos ó noso amor, ó compás do suor que seca e fai de coiro a pel de rosa dos nosos galegos…Aquí nos tes, coa morriña daqueles ríos e das fontes, dos regatos pequenos, da vista dos teus ollos, da túa gloria e contento. Outro ano, ilustre señora, inclinamos a cabeza ante ti, muller, a matria á que lle debemos tanto.
Por eso, un ano máis, volvo, co meu humilde lápis e o meu infantil caderno, para recordarte no mar da inspiración, na verde terra e no ceo añil da palabra que se derrete e entra na entraña co seu laio de luz e dorme na saudade, contigo, Rosalía, por aqueles versos…
