Corpo de muller, terra fértil, para sementar nas sestas ou nas noites, ou enchelo de lúa e primavera. Corpo fermoso, morno, onde todas as lendas teñen deuses, onde todas as bandeiras patria quente, onde todos os mares teñen faros…
Alma de muller, latexo ardente, valentía e compromiso co invisible, seductora danza animista coa que redimes a quen aínda non ten norte. Colo de muller, que acolles, tenra, a quen precisa durmir ou repousar, a quen quere imaxinar mundos aínda non vidos, a quen contigo quere recrear caricias.
Carne de muller, tecido antigo, tea cálida coa que os versos converten en seres os amores máis verdes. Estampa de muller, felina salvaxe, domesticada criatura que coida manadas e protexe do lobo sen perder o sorriso da esperanza. Man de muller que aperta forte se ten que sachar que borda ou peitea, que escolle o gran do millo, que cose como modista ou como cirurxana, coa precisión e firmeza que lle arrinca á arte viva.
Soños de muller, muller amada, veraste pronto libre e dona de ti, coa túa excelencia, dama da creación, sabéndote, sentíndote, crendo de verdade nese poder que posúes, esa forza dos abismos que garda o teu corazón de lume e vento?
Muller soñada, a ti o meu poema, para que non deixes de soñarte…
