Opinión

O pintor e a musa

Coa dozura do mar nun romántico solpor naceron as xoias artísticas que Miguel Angel Martínez Coello presenta na Galería Ferrer. Imaxino ó creador no seu estudo absorto en silente oración acariñando as súas mans os primeiros trazos dos retratos e os seus ollos buscando a mirada cómplice, as idas e vidas do maxín, en busca da musa…

Coa mesma inocencia dun neno que constrúe castelos coa fina area, el borda horizontes nas pupilas con sereas que veñen e van e que o levan no colo do vento a eses orbes oníricos, a esa casiña caleada onde viven as fadas e os seres divinos do mundo do Alén. Co seu tinteiro de luz, plasma sen tempo nin lugar, o pasar dos amores sobre a pel e a esperanza. Sabe entrar na súa obra coa pureza dun colexial máis co bagaxe do mestre que a base de mesturas e texturas facerá que o momento sexa eterno. Aí queda: inmortal. 

Sabe espertar con inxenuas pinceladas esa poesía que che fervía peito adentro, caladiña. Co seu trasno creador facerá alquimia e pintarache un sorriso suave para que perdure en ti, asomándose -meniñeiro- no plácido rictus da túa boca. Aniñarán no teu pelo flores e bolboretas, paxariños piadores con trinos de primavera e co seu caxato de druida bendecirá o teu nome perfumándoche de rosas o corazón, a alma e o espírito. Miguel Angel é un místico do pincel, un meigo do sentir, un neno pequerrecho que xoga connosco nesta infancia sen fin na que nos lanzamos uns a os outros herbiñas e pétalos, correndo, perdéndose –cada vez máis pequeniñas- as nosas siluetas na lonxanía dos tempos. Ensoñados no lusco e fusco deste ser que nos iluminan a aura co seu facho de cores ,coma quen degraña millo na clara bruma da alborada.

Te puede interesar