Volve á casa un ano máis Samaín, e dalle sentido á vida falándonos da morte. A noite sábeo todo sobre ti, por iso agardo entusiasmada o misterio da túa alborada silenciosa. Oh,espírito do Samaín expande as sombras sobre a luz, e dille ós nosos antepasados que a escuridade dos invernos garda enigmas, que a memoria non morre nin ten pasado, que eles seguen en nós eternamente e que en ancestrais caricias nos aloumiñamos coas ás do amor! A lembranza é o noso agasallo, o licor que embriaga a alma e a anima cada mencer…
Dille que outra vez deixaremos o seu prato servido e, de postre, as pastas, nesta cea que celebramos no seu honor, porque no paraíso dos celtas, os seus, veñen nesta noite máxica e o seu espírito ronda polo lar que onte foi o seu fogar. Divino Samaín, festival celta que aínda hoxe perdura, dille que os queremos, que falamos deles, que repetimos o seu nome, as súas historias, os seus contos, dille que estamos aquí para lanzarlles rezos, cantos e flores, para brindar con hidromel como o fixeron os bardos, os druidas e druidesas, os guerreiros castrexos que sabían ser artistas, sacerdotisas, meigos e médicos con tal de curar o corpo, a alma e a esperanza. Fortes, sabios e protectores.
Dille, Samaín, ós nosos, que xa sabemos que todo cumpre o seu designio e que a beleza e a bondade esváense como o fume do pensamento… Dille que levamos una cantiga na voz para eles, una bágoa agochada no sorriso, na mirada, ou no corazón… Faille chegar ,Samaín, esta ladaíña, este rosario de pétalos brancos a aqueles que un día se nos foron pero que non nos abandonan xamais.
