De cando en cando, e dende antes da Era Cristiá, vense insistindo cada vez con maior convicción que a chegada do Fin do Mundo está xa moi cerca. Sendo moi recente o último dos prognósticos (23 de setembro do presente ano) que anunciaba de maneira definitiva o estalido do cataclismo final. Un acontecemento, dicían convencidos, que viña precedido dos sete sinais que figuran no libro da Apocalipse. Tal así: maquinas de guerra cada vez máis potentes e máis destrutivas, contaminación do aire, contaminación das augas, contaminación dos alimentos, volcáns abrasadores, terremotos que destrúen pobos enteiros, fames que están a matar a familias completas... Pois ben, pese a tales augurios, o día 23 de setembro transcorreu sen que nada novo pasase. Un fallo máis que viña a sumarse ós 56 fracasos anteriores. Pero, ¡coidado!, que de pouco vale confiar. Xa que, ó día de hoxe, seguen en pé tres profecías aterrecedoras. Apuntando, os máis entendidos no tema, cara ó ano 2060; data resultante dos cálculos que fixera un dos científicos máis sobranceiros de todos os tempos (Isaac Newton) a partir dun fragmento da Biblia. ¿Será, esa, a data definitiva do cataclismo final?. Ou pola contra, ¿rematará, como as anteriores, nun estrepitoso fracaso? E quen o sabe.
En todo caso, e sen establecer comparacións co anterior, ¡que difícil resulta facer prognósticos certeiros do que aínda está por vir! De adiviñar o que pasará dentro de cen anos, ou dun ano, ou dun mes; cando nin sequera estamos seguros do que pode acontecer dentro dunha hora. Pois foi, esta, a reflexión que me levou a escribir, vai xa uns cantos anos, a historia que hoxe traio aquí.
Que humildade a daquel veciño do meu pobo ó que algúns fachendosos tiñan por iluso ignorante, e ao que só o paso do tempo acabaría por darlle a razón. Cando unha noite, alá pola década dos cincuenta, dixo que algún día en Rusia acabaría o comunismo, houbo quen o tomou por tolo. “Nunca acabará o comunismo, como nunca acabará a relixión, nin a chuvia, nin o vento. Nunca!”, sentenciou o que se tiña polo máis instruído de todos. Cando outra tarde asegurou que sabía o ano exacto no que chegaría o Fin do Mundo, veu o ataque feroz do que chamaban o Arxentino: “Pero qué dirá ese analfabeto cretino que no sabe ni leer”. En días sucesivos anunciaría novas predicións. Unhas, sorprendentes; outras, perturbadoras; outras, incribles; e todas elas, polo momento en que foron anunciadas, de arriscada formulación: “Despois de Franco, virán os outros”. “Co tempo, todos seremos moros”. “Os homes andarán espidos e as mulleres andarán espidas”. “Na vida dos nosos fillos, os da terra irán á lúa”. “¡Y llegará el relajo!” (así, en castelán) . Que alguén dixese que despois de Franco virían “os outros”, pode ser tomado nos tempos de hoxe por obviedade. Mais, nos anos cincuenta, cun réxime por principio inmutable, ¿en que cabeza podería caber un prognóstico así? Ou o do dominio universal dos mouros. Ou que as mulleres e os homes andarían espidos. Ou (isto dito en época de rigorosa moralidade) que algún día chegaría o relajo. Pois todas estas predicións tiveron xa o seu cumprimento ou están a punto de se cumprir. Queda o do Fin do Mundo. O único segredo que non revelou a ninguén, e que levaría con el á tumba. Home humilde e sabio; e tamén boa persoa.
