Acabo de ler dous poemas de Ben Clark (Ibiza, 1984) incluídos no seu libro La policía celeste, co que vén de obter o XXX Premio internacional de Poesía Fundación Loewe, e, sinceramente, quedeime como estaba. A verdade é que ao ver que a este certame se presentaran 706 traballos de tantos lugares diferentes, imaxinei que o libro de Clark -elixido entre tantos!- tiña de ser algo sorprendente, intenso, provocador, audaz, irónico talvez, instintivo e luminoso, en definitiva, que se me faría atraente pola perspicacia expresiva, que activaría os meus sentidos. No entanto, non aconteceu tal cousa. Entón, dado este meu carácter pertinaz, volvín sobre os poemas. Intenteino novamente, por aquilo de lle dar unha oportunidade máis ao texto, pero non funcionou. Ás veces a cousa non vai e non vai. Ir en dirección ao aberto, como diría Hoëlderlin, co obxectivo de me incorporar aos poemas de Ben Clark -non á inversa-, de me coar polas liñas e choutar de coma a metáfora e de metáfora á idea, saiu mal. Experiencia insatisfactoria, punto. Ás veces sucede, non é nada estraño.
O caso é que a causa deste desinterese polo que escribe Ben Clark non xorde dun simple gusto, mais do aburrimento de estar ante un traballo, non tanto “muy transparente, traspasado de una sabiduría y de una objetividad ante una realidad", como apuntou Víctor García de la Concha, o presidente do xurado do certame, mais obvio. Alén diso, se nos poñemos derrideanas, pregunto eu, que é iso de “traspasado de una sabiduría...”, a que se refire de la Concha, a que foi atravesado pola vida e posúe un coñecemento amplo da “cousa humana”, entendendo que tal “certeza” o distingue dos contemporáneos e contemporáneas, isto é, toda esa panda de treinteañeiros, que, ao contrario de Clark, aínda non chegaron a tal “lugar de inspiración revelada”? Pero, que clase de sabedoría puido atravesar ao poeta ibicenco para escribir algo coma isto que aparece nos versos finais dun dos poemas: “Escribe sobre cosas amables/ y se pregunta, a veces, si acaso lo peor/ que te puede pasar/ es morir solo”? Creo, sinceramente, que hai miles de persoas no mundo que teñen medo diso. Estamos todas e todos atravesados “de una sabiduría y de una objetividad ante una realidad”, como diría de la Concha? Pero é isto do real algo real e obxectivo, ou é unha representación que cadaquén se monta na cabeza? É máis, vemos algo, nesa forma de o expresar, que sexa audaz e nos perturbe? Non o creo.
A verdade, se con tan pouca cousa se sorprende De la Concha, non quero imaxinar que grandilocuencias diría de Chus Pato, porque atordado quedaba fixo. Non teño dúbida nigunha. Hai poetas que habitan os extremos, que sucumben e saben extravíarse polas marxes das palabras. Poden incluso liscar do papel e non volver nunca, ou si. Sentir que nos increpan, que abrimos o artefacto e nos pillaron coas mans na masa, que nos miran, é algo que sucede cando un texto nos sorprende polo procedemento expresivo, pola diverxencia do seu ollar, pola singularidade das ficcións creadas...
