Entramos da man de Frank -Pierre Deladonchamps, César ao mellor actor promesa no pasado Festival de Cannes-, polo medio dos coches e das árbores até chegar ao lago, un espazo idílico para estirar o corpo espido e se deixar acariñar polo sol. Nótase, unha vez máis, ese gusto que algúns cinesastas franceses teñen por amosar con detalle certos aspectos da realidade cotiá, lonxe de calquera manierismo pretencioso. Pénsese pois en Abdellatif -La vie d' Adèle-, Tavernier -Ça commence aujourd'hui- ou Guédiguian -Marius et Jeannette- e se entenderá mellor a cousa. Tamén o propio François Ozon que, cun toque de humor ben singular, mestura ese prosaico discorrer das vivencias cotiáns, envurulladas, de cando en vez, en situacións desconcertantes.
Que é tan atraínte nestes filmes, que é iso que nos fai mirar e admirar o traballo destes directores? Son talvez os diálogos pronunciados nun silencio poroso, case murmurados, en claro contraste coa paixón que entendemos se aproxima para ocupar máis e máis espazo? É a respiración que se escoita nesas conversas, en principio intrascendentes, a que nos envolve? Podería ser... O que si teño claro é que miran dun xeito particular que gusta. Tanto Abdellatif como Guiraudie permiten que entremos na construción do desexo, na densa previsión do abrazo arelado dos corpos, a través da respiración axitada dos personaxes, antes de que todo suceda. Adèle imaxinaba o encontro coa moza do pelo azul previa á explosión. En L'inconnu du lac, Alain Guiraudie, utiliza igualmente o son do aire estourando na boca de Frank. Así consegue que o desexo nos invada tamén. Queremos pois que pase. Que suceda. O que? Iso que sabemos que pasará. E pasa. O descoñecido sae das augas, como Venus. Frank xa o vira antes, entre a maleza do lugar, deitado cun home. Dese primeiro contacto visual xorde, non só a curiosidade, mais certa admiración. O descoñecido é un tipo ben atractivo, cun bigode algo rancio, certo é, mais de poderosa envergadura. Achégase e saúda: “Bonsoir, tu me prêtes un bout de ta serviette?”. A partir de aí comeza todo. O sexo é explícito. Nada se oculta. Gostamos diso. Porén, hai máis. Aparece un cadáver, e, xa que logo, a policía. Daquela, os sentimentos confunden a Frank. Namora de Michel, mais, non está tranquilo. En absoluto. Comprende que, como lle di un amigo, é un total descoñecido para el. Fáiselle pois inquietante. Guiraudie deixa que a intriga estenda o seu manto lenemente. Atrápanos. Estamos tan confundidas como Frank. Pasamos do mero divertimento erótico e a ensoñación amorosa do protagonista a algo ben diferente, sinistro e cruel. Na paraxe idílica, con ceo azul e sol escintilante, cae a noite: ábrese a porta do lado escuro, da sombra. A respiración que agora se escoita nada ten que ver co desexo, mais cun inmenso temor. Frank non contaba con iso. Quen podería imaxinar tal cousa nese lugar?
Este filme, que se anunciaba sensual e incitante, vira nun thriller sexual que nada ten que ver co de Abdellatif, La vie d'Adèle. Aquí non é a aceptación da identidade o que interesa. Guiraudie dá conta do sexo casual, con descoñecidos, practicado, neste caso, nos arredores do lago, para entrar, a partir de aí, no asunto que lle interesa: no risco que esta práctica podería implicar, amais desa sordidez que potencia a sensación de soidade nas persoas que fan iso sen estar plenamente convencidas de que é o que desexan. Sobre todo se, coma Frank, arelan ser amadas e compartir. Non hai, a pesar disto, ningún tipo de xuízo. Coma no caso de Ozon, Alain Guiraudie non xulga aos seus personaxes. Eis outra razón pola que paga a pena ver este filme.
