“Pido talvez o que nom podes dar-me.
/O que talvez ninguém pode dar-me./ Isso pido”.
(R. Carvalho Calero)
Unha verba recollida con agarimo cando alguén a deixa caer, sen propósito especial, vólvese de pronto sinal inequívoco que amosa que xa é hora de voltar. Ás veces o tempo xoga coa distancia para facernos tolear e esquecer as cousas que xa forman parte de nós. A pequena Sabela fala coa súa nai en voz baixiña e cóntalle que bota en falta a súa casa, a que está lonxe, a que pintou milleiros de veces nunha folla branca que olla con certa tristura, e que xa só se mantén grazas a imaxinación. Lémbralle á súa nai que non quere comer peixe e chora con bágoas baleiras para convencela ao tempo que canta historias de sereas e mariñeiros. As dúas levan moito tempo varadas nas beiras dun mar vello e canso e pensan que xa é hora de levar áncoras e regresar ao lugar que as recoñece sen imposturas.
Foi unha pequena verba, unha verba que soaba a gargalladas e loitas compartidas, a que obrou o milagre. A nai descubriu nesa canción, que alguén escoitaba neste patio xigante, o moito que estrañaba a lingua das súas amizades, a que deixou arrecunchada na equipaxe que fixo hai anos e que pechou cunha chave diminuta, perdida no día a día. Nestas semanas complexas de soidades e lembranzas, Sabela e a nai foron atopando pegadas de cores vivas, moi afastadas dos cotiáns grises, e leron versos que falaban da terra, do amor, de sorrisos e de festas. Mais aínda faltaba un pequeno empurrón para recoñecer todos os sabores que o padal xa non festexaba e foi posible coa música. Foi nese intre cando a nai soubo que a lingua é moito máis que regras acordadas nunha academia. Comprendeu que era sentirse parte dun todo elexido, que era pensar no mesmo territorio da xente querida, que era atoparse fóra de fronteiras mal trazadas, que era falar e sentir ao tempo, sen fisuras nin longas pausas fixadas para inventar outras verbas.
Entón, a nai contoulle a Sabela historias de meigas, de trasnos, de lendas que xa non se escoitan e faloulle de matriarcas fortes que fixeron posible os camiños abertos. Agora conversan no patio, de volta á casa. A nai retira do pelo de Sabela unha folla que caeu da única árbore que segue en pé. Faino con tenrura mentres lle manda abrir o portal. Cando este confinamento chegue á fase dous ou catro, non consegue lembrar o número, collerán o tren para cambiar de paisaxe. Decidirá entón se os billetes terán ida e volta ou só ida. O que si está decidido, sen dúbida algunha, é que na casa e tamén na rúa, aquí e alá, falarán como elas sintan en cada momento. Esa será a súa gran revolución.
