Pois aí telos a todos. Que bárbaros. Que dá gloria velos. Aos actores, claro, xa me entendedes, carallo, que os personaxes que interpretan son fariña doutro costal. Fariña, enténdesme?, oístes? Que cousas. O caso é que vendo a serie uno rememora as épocas do Winston de batea que comprabamos de nenos. Pitillos soltos, non había diñeiro para máis.
Queres de batea?, preguntábache o manco do parque infantil. Non sei por que, pero aquel pitillo sabía moitísimo mellor. Se cadra era unha lenda urbana, pero sabíase que o paquete era de contrabando se na lapela interna do paquete había debuxadas unhas franxas pequeniñas. Este é verdadeiro, diciamos orgullosos. De batea. Só fodíache se viña o típico gorrón a pedirche a pava. Me cago na nai que o pariu, xa estamos co mesmo, miñocas.
Vendo a serie a un case lle entran as ganas de volver fumar. E téñome que conter para non caer de novo. No tabaco, claro, que a cocaína xa é outra cousa. Me cago nos capos panameños e colombianos, que viñeron fodelo todo. Ata ese momento o Terito tiña todo ben amarrado. Ata ese momento eran todos case uns heroes que lle roubaban ao Estado para darnos aos pobres (nós) un tabaco de verdade, americano. Pero meteuse a farlopa por medio e foise todo á merda.
Quizais foi xusto cando Sito Miñanco e compañía, facendo caso omiso do que lle dicía Terito, can vello condecorado despois por Fraga, lembrades?, quixeron voar máis alto. E mira que xa estaban podres de cartos. Pero a cousa foise ó carallo cando se quixo amasar máis e máis. E agora, botando a vista atrás, doume conta de que houbo un día en que, de súpeto, o tabaco americano deixou de existir nos quioscos e cafeterías. Supoño que foi o aire e as curvas caribeñas o que botaron todo a perder. Como botou a perder á mocidade das rías a fariña.
O caso é que a serie está a causar furor. Aquí en Galicia, por suposto, pero tamén fóra. Puidese pensarse que para un soriano, malagueño ou pamplonica a caracterización, diálogos, o que din os personaxes, e sobre todo a maneira en que o din, fose algo alleo, e non captasen a substancia, as cores e matices. Pero aí radica o bo traballo dos actores e actrices.
Fan tan convincente a historia, que escoitalos, oír as conversas e discusións, o que —que riqueza da linguaxe— andan a argallar aquí e alá, prodúcennos unha sorte de orgullo por unha terra tan grande, que transcende á verdade que subxace baixo a historia narrada: que Galicia, coa súa fermosura incomparable, coas súas inigualables rías, as súas empedradas rúas, pedra que brilla cando é regada polos tronos do atlántico, foi case —ou sen case— unha pequena Sicilia. Tan preto de nós.
O que veu suceder despois é dabondo coñecido: os estragos que causou a droga entre a mocidade da costa galega; a permisividade, cando non conivencia, con que se miraba a trasfega nocturna nas praias baixo o ruído de potentes planadoras; a loita, desigual, que iniciaron as nais coraxe contra os capos, xogándose a vida, que tan pouco importáballes, pois antes xa lles roubaran a dos seus fillos, por culpa daquela maldita fariña; o ocaso, en fin, o declive dos reis do narcotráfico, dos Oubiña, Miñanco, Charlín e demais, desfilando antes os xuíces, entrando en prisión, sorprendidos aínda de que, vaia, deixaran de ser intocables. Por culpa da fariña, por suposto.
A historia é a que é e non a podemos cambiar; agora toca só gozar deste marabilloso traballo de actores, guionistas, dirección e produción. Desta viaxe no tempo e nos recordos desde o Winston de batea ata a maldita farlopa. Ou como dicían por aquí, ata a maldita fariña.
