É domingo pola mañá aínda non chove. O ar está limpo e apetece pasear. Desde o outro lado do Miño vense mimosas aquí e acolá, ao lonxe. Como unha praga parece que se teñen estendido aínda un pouco máis que o ano anterior, destacando as manchas marelas, que medran sobre a vexetación autóctona das ladeiras. Din que esta acacia de Australia é invasiva e mata a flora circundante. As flores comezan a diminuír as súas cores amarelas, caendo á terra ata formar unha alfombra dun escuro po dourado. Mais aguantaron arrecendendo no aire ata o marzo lanzal deste ano currosiano, como unha homenaxe ao mestre do verso coa súa luminosa e cálida luz sobre o verde adiantado da estación.
Este ano estase a cumprir os cen anos da morte do gran poeta civil da nosa terra, Manuel Curros Enríquez. E coma el, aquelas árbores que chegaron a Galiza no século XIX, forman parte indisoluble xa do noso ser. Co tren -dise- introducíronse entre nos as mimosas. Agora, vaise poder atallar o seu descontrol tralo acordo que se ven de producir na lexislatura actual, na que as tres forzas políticas do Parlamento aprobaron unha resolución que pretende controlar a súa proliferación.
O tren chega a unha cidade feliz, e así o celebra o vate de Celanova, no seu poema de 1881 que se publica en La Ilustración Gallega y Asturiana o 18 de abril dese ano: desde Arbo a Ourense a luz i o progreso. En Aires da miña terra tamén o podedes atopar.
O busto de Curros luce en Celanova, onde a rúa se converte en praciña. No seu comezo está tamén o do poeta Celso Emilio Ferreiro, ao lado do ex mosterio benedictino, ubicándose aquel algo máis lonxe. Falta na rúa o poeta romántico Castor Elices, contemporáneo de Curros. E tamén é merecente de recordo outro celanovés, Leonardo Mármol Fernández, que dirixía na Coruña La Aurora de Galicia, ao que lle adicara Curros en 1877 a novela Paniagua y familia. Así, con propiedade, poderíase chamar a rúa dos poetas. Así, a carón deles, as intimidades dos amantes, serían música baixo as árbores. Así, a casa dos poetas sería a vila da poesía.
Camiño de Outariz aló, sobre Reza, están as frores dos toxos floridos, co alecrín, ou chorima, nos cumios do monte. E por baixo vese o tapiz violáceo das queirugas. O rocío matinal fai que a herba, e as primeiras margaritas, estean lavadas cando pasamos. Está a chover estes días, mais non chove dabondo. Auga, moita auga, coma a area das praias, fai falla. Mais xa se sinte a primavera desde fai días.
