Elegancia e fondura nunha exposición dende as sotilezas, onde a sensibilidade se expresa nunha melodía visual para desaparecer dentro. Eis como unha maxia que a artista Covadonga Barreiro pon ao noso dispor na sala de arte do Campus da UVigo. Aquí, en Alterarte, no leste da cidade, hai unha exposición distinta, en verdade, dende a fotografía como técnica. A autora amósanos as fotos retro-iluminadas, dispostas en caixas de luz, nesta pequena e rectangular sala sen porta mergullada ad hoc nunha axeitada penumbra introspectiva.
Fóra da sala, fóra do edificio, o mundo coa luz do día, é outro. No interior en craro-escuro, con puntos de luz ambientais, as imaxes semellan luz; e nós, ao achegarmos, nos vemos reflexados nos cristais das caixas. O efémero do momento. Dende a entrada do exiguo espazo as nosas miradas van cara a parede do fondo, onde brilan cinco velas acesas sobor da palabra ‘ocaso’. Pouco a pouco, a modiño, vanse apagando..., e así tamén a vida, un devalar. Ou de súpeto: non temos máis que matar a enerxía do proxector, que é o aparello que transporta a filmación á parede. Na parede fronteira, vai un poema do gran Jorge Luís Borges: Afterglow, o serán, ou solpor, por mellor dicir.
Velaquí unha das craves. Impreso a gran formato, o texto do escritor arxentino bonaerense comeza por sinalar unha evidencia: ‘Siempre es conmovedor el ocaso’, mais que apenas captan os espíritos sensibles, máis aínda o do ‘brillo desesperado y final... cuando el último sol se ha hundido’. Velaquí o aceno, ou mastro desta coidada exposición.
A culta raizame da xoven artista que utiliza a linguaxe fotográfica para amosar micro-paisaxes de apartamento con prantas nas fiestras, que se explicita nos seis grupos que conforman o discurso: Atardecer en Macondo, Posta de sol en Barataria, Cae a noite sobre Babel, Despedir o día en Amaurota, Derradeiros raios de sol en Arcadia e Escurece nas ciudades invisibles. Dende o Macondo inventado por Gª Márquez en ‘Cien años de soledad’ ata Italo Calvino, e Amaurota, unha das cidades ideais de Utopía, ou a insua Barataria no Don Quixote, con Cervantes de testemuña...
