Calquer balón ou pelota, ó ser golpeada, describe unha determinada traieutoria que está determinada polo punto de golpéo e polo ángulo con que se aplica iste. Dependendo do material, o tamaño, a consistencia io peso da bola e mais da forza aplicada no golpéo, pódense acadar infindade de traieutorias, que é o que se coñece por efeuto. Poderíase dicir que o virtuosismo, niste eido, consiste no dominio dos efeutos e no “temple” do impulso necesario para conquerir o ouxetivo buscado, mesmo como acontece por exemplo, no exercicio do golf ou do billar.
O xogo dos efeutos por excelencia é o billar, ainda que é moi importante, poderíase dicir, en todolos xogos praticados con pelota ou balón, como é o caso do fútbol.
No billar, o xogador emprega o taco pra impulsar a bóla, dándolle a traieutoria desexada, ou reuta (sin efeuto) ou elíptica, ou con avance ou retroceso, e tén infindade de puntos aplicación en toda a súa superficie. Si temos en conta que un mesmo punto de impauto do taco tén moitos ángulos de ataque, poderíamos dicir que a variedade de efeutos posibles é infinda.
No fútbol, o xogador emprega o pé a modo de taco, e dispón de toda a superficie do balón que vé (anterior) pra búscalo efeuto adecuado, polo que é unha sorte do xogo que debería ser doada de dominar por parte dos xogadores. Mais non debe de ser así, cando tan poucos destacan niste apartado e cando certos comentaristas adxetivan algunas xogadas, nas que o efeuto tivo certa importancia, como “detalle téunico” ou “pra enmarcar” ou cousas parecidas.
Eu coido que pra ensinar ós rapaces que comenzan nisto do fútbol o xeito de aprender os efeutos, o mais doado sería ensinalos a xogar ó billar. Por certo, tampouco lle viría mal a certos comentaristas.
Coido que, nas concentraciós dos equipos, unhas partidas de billar serían un xeito de aprender xogando e, desde logo, con bastante mais froito do que coa Play Station.
