Entre petunias, camelias, tomateiras e un sinfin de cachivaches, unha morea de xente deambulaba hai unha semana polos corredores do xigantesco invernadoiro, gozando do gran escaparate de vida e color. Periodicamente, tamén visitan o lugar inspectores dos ministerios, das consellerías, das deputacións, dos concellos e do sumsum corda, para ver que todo está en orde. Sobre todo, os papeis. Os papeis son importantes, non sexa o demo.
Sete días despois, a tormenta perfecta descarga con furia desmedida, e unha saraiba de cachotes converte a cuberta transparente nunha coladeira, racha as macetas policromadas en mil pedazos e converte petunias camelias, tomateiras nunha ensalada multicolor. E o balbordo tornou en silencio, roto polo martillear da colocación da nova cuberta, as carretillas baleirando o escombro, mans lixeiras para recompoñer a desfeita, caras de pesar e angustia polo vivido. E soidade. Moita soidade.
Entrementres, chamadas e visitas, petando en moitas portas para tratar de buscar auxilio, quizais unha exención de cotas da seguridade social do persoal polos días perdidos, ou a recuperación do IVE da mercadoría estragada, ou un aprazamento da mensualidade hipotecaria, ou unha taxación real da aseguradora en vez dun regateo, ou ... ou simplemente unha man onde apoiarse.
Pero atoparán todas as portas pechadas. Por que as portas dos «señores» so abren para dentro e ás mans dos «señores» so dan palmadas en campaña. Estes días non virá ninguén do ministerios, nin das consellerías, nin das deputacións, nin dos concellos. Non haberá declaración de “zona catastrófica” nin “de emerxencia” nin axudas extraordinarias diante dunha situación extraordinaria, por que o artigo nonseique do decreto nonseicanto permite inxectar miles de millóns de euros na catástrofe bancaria, pero prohibe repartir sequera a calderilla para axudar a pagar o sulfato da viña que primeiro queimou a xeada e despois sentenciou a pedra, ou para recompoñer a desfeita do invernadoiro, ou para aliviar a penuria das familias do rural atemorizadas e desgraciadas pola tormenta perfecta.
O rural está so porque eses «señores» que nin están nin se lles espera fixeron portas que so abren para dentro. «Señores» moitos que proceden dun rural sen portas, que desertaron do arado, puxeron un traxe e xa non entenden nin o galego.
Dentro duns días volverá a xente a gozar do gran escaparate de vida e color. E volverá o balbordo. E volverán os funcionarios a ver os papeis. Os papeis son importantes. E volverán os «señores» a repartir palmadas. Entrementres, soidade. A soidade do rural.
