Aproveitando os últimos días de vacacións e disfrutando de todo o bulicio que se monta en Cangas pola Festa do Cristo, sento na mesma terraza de sempre á hora do vermú, aínda que eu tome cervexa sen alcol, a falta de que os bares, salvo raras excepcións, incorporen ás súas estanterías o “Martini” sen alcol, ou algunha outra marca que decida fabricalo e distribuílo, aínda que o seu sabor lembre un pouco a xarope.
E aí que estou eu absorto coas últimas ocorrencias que aparecen no Instagram, cando de repente cae diante dos meus pés unha botelliña de auga vacía, e un neno que vén buscala a toda présa pedindo disculpas moi educadamente, algo insólito nos tempos que corren nun cativo de apenas sete anos; momento que aproveito para gardar o maldito teléfono que tantas horas nos rouba ao día, e comprobar como catro rapaces xogan felices un disputado partido de futbito en apenas catro metros cadrados, tendo como gran balón regulamentario a susodita botella de “Sousas”. Non puiden por menos que engancharme ao partido e afirmar diante dos meus compañeiros de mesa que “aínda non está todo perdido”. Créanme que o choque deportivo durou o tempo que nos levou a nós apurar as cervexas, os manises e as aceitunas, é dicir, unha media horiña. Nunca se debe estar demasiado tempo nas terrazas sen pedir unha segunda consumición, que a hostelería, ao igual que moitos outros negocios, teñen que resarcirse dos anos de pandemia. En Berlín, sen pandemia de por medio, e se a terraza ten boas vistas, calcula que aos vinte minutos xa che está o camareiro dicindo iso de “Unha máis, ¿verdade?” E ten que ser sí ou sí se queres seguir gozando deso tan marabilloso que é “ver pasar o mundo diante dos teus narices”.
Pois aí estaban eses catro nenos contaxiándonos a súa alegría coas súas risas cando metían un gol e emulaban aos seus grandes ídolos berrando e erguendo os brazos como se lles fora a vida nelo. E foi cando lembrei unha anécdota que me contou alguén hai moitos anos polo Nadal, cando despois de que Papá Noel lles trouxera unha morea de agasallos marabillosos, e algúns ben caros, aos máis pequenos da casa, os maiores decatáronse media hora despois de que co que estaban xogando realmente a esa hora da media noite era coas caixas que servían de envoltorio, onde uns se metían dentro e outros empurraban pasillo adiante, sen facerlle ningún caso aos xoguetes de última xeración que o tipo das barbas brancas e traxe vermello lles acababa de deixar na porta. Claro que daquelas non había nin tablets, nin teléfonos intelixentes, nin nada parecido que fomentase a incomunicación que se vive hoxe en día. Para que falar dos grupos de nenos, xóvenes e maiores que nin se dirixen a palabra porque lles é moito máis interesante falar con alguén que está en Singapur pasando olímpicamente dos que ten ao seu arredor; por non falar tampouco dos que, cal artistas de circo son quen de ir a toda mecha co seu patinete eléctrico mentres van enviando whatsapps a tutiplén aos seus amigos que quedaron sen vacacións en Murcia. Tócanme tres ou catro deses cada vez que intento dar o meu paseo matinal polo carril bici que, como xa teño dito moitas veces, neste País aínda a maioría da poboación non sabe nin que existen, converténdose o que debería ser un momento de ledicia matinal nunha carreira de obstáculos e “sálvese quen poida”.
Fixeime ben, os nenos que xogaban ao futbito non levaban nos petos ningún teléfono, e eran os tipos máis felices do mundo.
