Sempre que chega esta semana e mes que rematamos veñen ao meu maxín aquelas cancións de entón ás que moitas soamente lles faltaban as bágoas dos intérpretes ao cantalas; bueno, se lembro ben, nalgunha delas si que hai ata saloucos e ataques de angustia. Fálolles daquel “Amor de verano” do Dúo Dinámico que dicía “El final del verano, llegó, y tu partirás… yo no sé hasta cuando ese amor tu recordarás”; ou aqueloutra que cantaba o francés Hervé Vilar: “Capri Cést Fini…je ne crois pas que j’y retournerais un jour”.
E as recordo sobre todo cando vexo desde a miña galería do apartamento veraniego como se despiden cada mes de agosto as pandas de adolescentes a última tarde de estancia nas Terras do Morrazo, despois de vivir sabe deus que aventuras, amizades “para sempre”, e amoríos temporais, como foron sempre, salvo honrosas excepcións que algúns de nós mantivemos no tempo. Todas e todos reconfirmando números de teléfono e redes sociais que lles permiten seguir en permanente contacto durante un tempo, ata que o inverno vaia arrefriando sobre todo esas repentinas paixóns que traen o sol, a idade, e a maior permivisidade familiar á hora de deixalos saír e relacionarse.
As nosas despedidas eran moito máis tráxicas, porque en Allariz, como en todas as vilas onde a emigración fixo estragos, e cada primeiro de agosto chegaban ducias de autobuses de Eibar, Elgoibar ou Ermua, que colapsaban literalmente a carretera nacional. Os mesmos autobuses, e co tempo coches particulares que na última semana emprendían viaxe de volta, con centos de bicos e abrazos de amigos e amores que en moitas ocasións terían que agardar un ano para volver dar e recibir.
Daquelas non había internet, nin téléfonos móbiles nin nada co que os viaxantes puideran ir dando o parte meteorolóxico de Puebla de Sanabria ou Benavente, cos ollos vermellos da xa incipiente morriña. Había que agardar á chegada e se puxeran, antes de desfacer as maletas, a escribir longuísimas cartas de puño e letra con ducias de promesas e do moito que xa nos botaban de menos; cartas que tardaban uns días en ser recibidas. O teléfono familiar non estaba para esas cousas, primeiro porque as conferencias eran carísimas, e logo porque o ditoso aparello estaba no lugar máis inoportuno da casa, como para falar intimidades diante da familia, e as conversas remataban sendo de trivialidades como o inicio do curso ou a volta aos talleres ou oficinas, onde xa traballaban daquelas os mozos e mozas que abandonaban os estudos ou saían preparados das Escolas de Armería ou da Universidade Laboral, da que eu tan bos recordos gardo nos dous anos que alí estudei o meu Bacharelato Superior, e onde vivín posiblemente as mellores fins de semana da miña vida con toda a miña familia e os moitos amigos que alí fixen. Eu tíveno claro cando en Valencia me deron a elexir novo destino; dixen, acabáronse as despedidas de verán morriñentas, voume a Eibar aínda que teña que facer o bacharelato de Ciencias, co negado que eu son para as matemáticas. Nunca lle agradecerei bastante á miña profesora galega María Esther Muruáis o moito que me axudou alí para saír airoso dunha materia que se me atragoaba desde sempre. Lembro mesmo as notas finais nos Maristas de Ourense con Matrículas de Honra en moitas asignaturas e un aprobado raspado nesas cousas dos “Conxuntos Disxuntos”.
E todo isto escríboo mentres soa de fondo, e con certa morriña na lembranza, o “Adiós Verano” do grupo Los Gritos.
