Empresario afincado en Venezuela, que fue secuestrado hace tres años por un exempleado
Sentámonos a falar na súa casa da carretera que comunica O Picouto co Mosteiro no tranquilo Val de Ramirás, tendo como telón de fondo unha frondosa corga do río Tuño que debuxa a depresión que lle abre os horizontes a San Paio dos Pitos. Fóra os carballos, que alá non os hai, ese espeso e verde manto vexetal ben podería ser un remedo dun calquera daqueles cerros do Junquito, mesmo aquel no que transcorreu o transo máis transcendental polo que tivo que pasar hai logo catro anos, cando un tranquilo domingo pola mañá do mes de setembro de 2011, á porta dun dos seus negocios, falando cun conveciño, dous descoñecidos abriron a porta traseira dun vehículo e coa pistola na cabeza metérono dentro á forza.
Foron cinco días que non lle desexa a ninguén e sobre os que prudentemente garda silencio, mentres os seus ollos se humedecen, se cadra porque nun pensamento só concéntrase toda a dor e toda a tensión que leva estes anos gardada dentro.
Sen embargo, aínda case catro anos despois daquel doloroso episodio, continúa defendendo que contra o que se di "o Junquito é un sitio tranquilo no que nos coñecemos todos e no que non andas mirando para atrás porque non tes conciencia desa inseguridade".
Outra cousa, di, é na capital. "Caracas é outra cousa e se non fose pola inseguridade, Venezuela sería o mellor país do mundo".
Aí, onde atopa refuxio é na "Hermandad", a onde acode con frecuencia semanal, "a xuntarse cos amigos, a xantar, a ver o fútbol e a bailar cando hai algunha festa" é á "Hermandad", porque "alí si que nos sentimos seguros".
Juan Soto tiña tan só 16 anos cando a súa irmá Concha e o seu xa falecido cuñado Antonio -que tiña taxi en Celanova- o levaron ó porto de Vigo e subiu ó Veracruz sen coñecer a ninguén para pasar os seguintes doce días da súa vida nun océano infinito que xamais vira denantes.
"Iamos cinco ou seis no mesmo camarote e cando chegamos á Guaira cada un colleu o seu destino e nunca máis nos vimos". El tiña sorte porque no peirao de desembarco estábao agardando o seu pai, que había 12 anos atrás fixera tamén o mesmo percorrido e despois dunha estadía na capital, xunto con outros pioneiros, os irmáns Gerardo, Benito e Pepe Lavandeira, de Feás do Carballiño e os seus conveciños de Ramirás, Benito Feijóo e Pepe Domínguez, decatáronse de que a pouco máis de 20 quilómetros de Caracas había unha pequena aldea, situada a máis de 1.100 metros de altitude na que se celebraba unha feira semanal ós venres e na que as condicións climatolóxicas eran moi semellantes ás das súas terras ourensás de orixe.
Acostumados ás feiras das terras de Celanova e das terras do Carballiño, propuxéronse mercar algúns pendellos que alí había no que hoxe é -non podía chamarse doutro xeito- a Praza Bolívar e comezar a facer o que os seus antepasados levaban facendo nos seus lugares de orixe toda a vida, pero dun xeito comercial e para o resto de emigrantes coma eles pero asentados na cidade. É dicir, transformar o porco en xamón, lacón, touciño e chourizos.
Así foi como aquela pequena aldea situada a carón dunha lagoa chea de xuncos -de aí o seu nome de El Junquito- se transformou no que é hoxe, é dicir, "un centro comercial aberto que concentra a milleiros de habitantes de Caracas que suben alí para pasar os días libres. "Por iso, O Junquito é unha cidade que multiplica a actividade na fin de semana, porque as familias aproveitan os días festivos para escapar da capital e pasar un día de descanso cos seus fillos, ademais de ir comer chicharrón, cachapa e mercar os chourizos para o cocido.
Nese ambiente se fixo maior Juan Soto. No do traballo na transformación do producto porcino. E nese ambiente comercial viven hoxe os seus tres fillos, que continúan a saga, conscientes de que alí teñen que vivir "porque alí está toda a nosa vida", agardando -iso si, escepticamente- a que algún día mellore a situación de Venezuela.
Unha emoción contida frea a nosa conversa uns segundos cse imperceptibles, no momento no que os recordos daqueles cinco días do mes de setembro de 2011 volven a cachón á súa memoria .
"Eu estaba no negocio coa miña muller e nun momento dado saín fóra para falar cuns veciños. Estabamos falando tranquilamente cando sentín que me encañonaban cunha pistola na cabeza e me tiraron á forza no chan do asento de atrás dun coche no que eu nin sequera reparara".
Era domingo, ás dez da mañá. "Quén pode pensar que a esas horas, alguén te vai encañonar, te vai meter nun coche e te vai secuestrar. Un nunca pensa que algo así che vai acontecer algún día".
"Loxicamente -afirma Juan, esforzándose por revivir o momento- eu non os coñecía de nada. Nunca os vira. Logo a policía foi a que descubriu que un deles, dos que estaba implicado no secuestro, fora un empregado noso. Xente da miña confianza. El foi o que me sinalou e o que lle deu toda a información ó resto para que seguiran os meus pasos e me colleran".
Daquela non logrou verlles a cara a ningún. Logo si puido verlla ó seu empregado, un tal "Contreras", e hai algo máis de catro meses, pouco antes de vir, "tivo que ir declarar no xuízo e alí estaban os tres, o tal Contreras, e os outros dous que executaron o meu secuestro.
Os cinco días foron duros, non tanto polo dano que lle fixeron a el, que non recibiu maltrato, como polo sufrimento que sabía que estaba pasando a súa familia.
"Leváronme a algún lugar a unhas dúas horas do Junquito, no medio do monte onde non había máis ca un burato no que me meteron por unha trampilla coma dun metro aproximadamente. Alí estiven cinco días metido, sen luz e coas mans atadas, vivindo con medo polo que me podía pasar, pero no fondo máis tranquilo por min, ca polo mal que sabía que o estaba pasando a miña familia. Só me deron un puñetazo por querer levantar a cabeza e dixéronme que se quería ver sangue, ía vela de verdade.
