Esta pasada noite foime imposible durmir. Un pesadelo terrible apoderouse do meu maxín e non houbo maneira de desentenderme del. Uns monstros vestidos con grandes teas que os cubrían ata os pés viñan por min. Agarrábanme polo pescozo e sen deixarme nin respirar arrastrábanme cara a unha sala fría e escura onde o silencio o asolagaba todo. Alí me encerraron e non sabería dicir canto tempo pasou. Ata que a porta abriu e os mesmos monstros de antes entraron cos dentes afiados e dispostos a arrebatarme toda a miña inocencia.
Eses monstros son os mesmos individuos que coas mesmas vestimentas se dedican a predicar a súa grandeza moral. esa que eles cren entender única e verdadeira. E aínda despois de todo nada os conmove.
Nin altera. Nin as súas propias palabras nin os meus berros de desesperación. Nin tampouco a miseria que por debaixo das súas sucias vestimentas non deixa de asomar unha e outra vez.
De pronto un repique de campás atravesa os meus oídos. O terrible pesadelo remata. Esperto enchoupado nun suor no que case podería afogarme. As campás da igrexa que está moi preto da miña casa acaban de revelarme o arrepío padecido. Intento despexar a miña cabeza. volver en min. Liberarme. Entender todo o que acaba de ocorrer. Ata que as campás deixan de soar. Entón é cando todo encaixa. Entón é cando todo volve ao seu lugar. Aínda así, o peor son as unllas manchadas de sangue.
