Nesta época estival na que nos topamos, todos, máis ou menos, estamos en baixa actividade laboral. Uns temos vacacións puras; outros ramonean por oficinas a medio gas: horarios de verán, algúns asuntos freados ata setembro porque fulanito está de vacacións... Sobreenténdese, xa o temos todos asumido, que non é época de urxir présas nas administracións públicas, e tampouco en moitas empresas do mundo privado. E así, unhas veces mellor e outras peor, vai andando o mundo.
E a quen máis a quen menos, nesta época de cambio de chip, de marcha ou de ciclo que son as vacacións, apetécelle facer unha viaxe. Pode ser infinita, lendo. Acábolles de ir á selva colombiana, e ao desacougo existencial dun misioneiro comprometido, na magnífica obra literario-filosófica de Manuel Mandianes “En Blanco”, obra que lles recomendo encarecidamente. Pero pode ser, claro, tamén, unha viaxe física, de curto percorrido ou de longo; sempre no espazo. Ourense, Baiona ou Ourense, Río de Janeiro, tanto ten. Porque viaxe no tempo, de momento, só hai unha e é simultánea para todos os habitantes do planeta, pois imos todos xuntiños nun sentido, para adiante. Non é posible, por moitos cartos que un teña, facer que o reloxo vaia ao revés e poidamos planificar pasado como debemos planificar futuro. Por iso cada día temos un día máis -ou un día menos- de vida, segundo se mire. Por iso, a min, licenciado en Historia, cada día me importa menos o que foi e máis o que virá. En fin, que nese viaxar todo xuntos para adiante no tempo, imos, irremisiblemente, á mesma velocidade, día a día, sen posibilidade de choutar e chegar en doce horas ao ano 2020, como chegamos a Buenos Aires.
Pero si, hai unha leviá posibilidade de combinar viaxe no tempo e espazo. Trátase de viaxar nos horarios, cambiar as nosas pautas. Así observamos outras caras de cidades e de paisaxes, e encontrámonos con xentes ou cousas e casos, nas que normalmente, non reparamos.
E estes días estoume dedicando a cazar amenceres no val Miñor. Toda unha experiencia. Érgome cedo e póñome a andar ás seis e media. Cando sae o sol entre os cotos da serra do Galiñeiro, pasou unha hora. Se vou cara a Baiona, crúzome taxis e tópome cos mozos que volven a pé da marcha. Uns, en grupos, charlando. Outros, berreando. Algún vai só discutindo consigo mesmo e cun andar atoutiñante, produto do alcohol e soidade. Tamén hai, claro, os que madrugan. Os paxaros comezan o seu rebumbio ou os seus rechouchíos. Óense as ondas do mar rompendo debruzadas sobre a area, sen seren apagadas polo ruídos da xente. Tamén hai mozas que se erguen cedo e saen a correr. E mozos. E cans que pasean aos seus donos, e que te miran cunha ollada cómplice. Os de cedo imos sós. Os grupos comezan sobre as oito. O outro día topei tres señoras que saían de Baiona; unha delas falaba sen parar, as outras escoitaban. Despois, no camiño de volta, un par de horas despois, volvinme topar coas tres, en sentido oposto, pero igual. A mesma señora dálle que dálle e as outras dúas escoitando. Un problema de incontinencia, pareceume.
Ao día seguinte debín molestar a un raposo grandísimo na subida a Monteferro, entretido con non sei que na estrada, e que escapou diante miña sen sequera voltear a cabeza para ollarme. Pareceume mal. Máis nobre foi o xabarín que me sostivo a mirada preto do Tinteiro mentres aclarábamos quen tiña preferencia de paso, na primavera pasada.
