Contouno o outro día Häckan Casares e, dado que a maioría de vostedes non estaban alí, na homenaxe que organizou o Parlamento Galego en memoria de seu pai, Carlos, no Liceo de Ourense a semana pasada, pois voullo contar eu a vostedes, pois creo que é cousa digna de ser sabida -e sorrida- como remate do ano Casares. O acto foi unha homenaxe das institucións nas que participou activamente na súa vida o persoeiro das Letras Galegas deste ano. E falaron alí o seu irmán Xavier, presidente do Liceo; o presidente da Real Academia Galega; o presidente do Consello da Cultura Galega; o alcalde de Ourense; o presidente da Deputación Provincial; o conselleiro de Cultura, Educación e Ordenación Universitaria; o presidente do Parlamento de Galicia, todos, claro, xente importante, coñecida, destacada, e algúns deles incluso amigos. Todos dixeron, como é lóxico, cousas graves e fixeron gabanzas transcendentes con lembranzas precisas, documentadas, analíticas, valorativas, cada un, claro, no seu estilo, fondo e forma. E cando lle tocou a vez a Häckan, para agradecer a homenaxe en nome da familia, comezou dicindo, con evidente sinceridade, que estaba encantado en como se desenvolveron ao longo deste ano as lembranzas na memoria de seu pai. Ao dicir, seica, dun amigo seu, falárase todo de Carlos, a non ser da roupa interior que usaba. E Häckan, coa mellor das artes de contar herdada, puxo un contrapunto próximo, humano, divertido, que sen dúbida sería do máximo agrado do pai; descubriunos unha pequena intimidade, unha pequeneira excentricidade que non tería que ser tal, de atender á historia e usos da vestimenta: a Carlos Casares gustáballe durmir e durmiu durante unha boa tempada, en camisón.
O caso é que hai moitos anos, cando Häckan era pequeno -naceu en 1974- Carlos pasou uns días nun convento -non dixo cal- cun grupo de lingüistas, todo homes agás unha muller, para faceren un ensaio de tradución duns textos relixiosos: unha parte da Biblia ou algo así. E a fin de semana fórono visitar a muller cos fillos. Falaron antes por teléfono e el fíxolle unha encarga a Kristina: que lle levase algúns camisóns máis, porque, misteriosamente, lle viñan faltando.
Resulta que eles deixaban as celas pola mañá, e xuntábanse a traballar antes de comer. Entrementres, alguén se ocupaba de facerlles as camas e arrumarlles os cuartos. E resulta que un día si e outro tamén, faltáballe o camisón. Carlos, discreto, non quería incomodar a estancia alí con tal nimiedade nin turrar do fío en busca de quen lle ripaba tan pouca cousa, así que non contou nada; simplemente pediu uns camisóns máis a casa. E resulta que un dos últimos días, á hora de xantar, a única moza que estaba no grupo e a quen admitiran alí de xeito extraordinario pois non era habitual a presenza de mulleres a durmir, aínda que fosen lingüistas, comentoulles, secretamente, un misterio: sen saber como, día a día aparecíanlle camisóns no seu cuarto que non eran dela.
Estou vendo o sorriso pícaro de Carlos Casares imaxinando a secreta complicidade que trataba de establecer o descoñecido. Si. Sen dúbida alguén imaxinaba trasfegas nocturnas de cuarto a cuarto e esquecemento de camisóns en medio de paixóns desatadas. E para que ninguén se decatase, todo quedase en secreto e non houbese escándalo ningún, a persoa encargada dos cuartos, xenerosa, “devolvía” o camisón ao cuarto da rapaza. Seguro que era boa xente.
