Este ano, non sei porque, pero algunha razón lles asistirá, os magnolios de folla caduca, sempre espidos todo ó longo do inverno, fixeron xa o que lles corresponde facer nestes días que nos van achegando ó equinoccio de primavera. Están cheos de flores. Sucede que nunca tantas flores lles vin eu nos trinta anos que levo axexando todo canto a natureza ofrece no meu redor. Todos ós magnolios de por eiquí están feitos uns prodixios florais que, ó contemplalos, mesmo alegran o corazón máis insensible. Sucederá como sucede sempre. Pouco e pouco irán deixando agromar as súas follas mentres deixan ir caendo ós seus pétalos, tirando a roxos ou granates, uns, case castaños outros, deixando alfombrado o chan como se nevara e algunha alma desaprensiva fose ferindo ós paxariños de xeito que a brancura floral primeira se tinguise co sangue dos paxariños todos que nas súas ponlas se pousaran.
Xa se sabe que, isto das comparacións florais, adoita ser cando non esaxerado si impropio. Por iso ha ser millor que o deixemos eiquí e pasemos a outra cousa; por exemplo, ás cerdeiras que aínda non floreceron nin teñen pinta de ir facelo. Mágoa porque unha cerdeira florecida é dunha beleza que se diría aérea; de feito, os xaponeses, considéranas coma nubes. Confeso que non cheguei velas florecidas. Estar estiven no Parque Yoyogi, en Tokio, pero non lles era tempo de flores e quedei sen sentir esa sensación de nostalxia ou de melancolía. acaso de señardade, sentimento que din sentir os xaponeses ante a súa contemplación, máis tendo en conta que florecen tan de súpeto como de súpeto estran o chan cos seus pétalos. Porén se me valgo das fotos podería comparar o ton rosado dalgunhas especies, co mesmo ton que ofrecen hoxe os magnolios de por eiquí.
Se o recordo ben, que non o creo, a esa sensación chámanlle cunha palabra: “Natsukashi”. Con ela ou por ela entenden a mestura de ledicia e tristeza perennes e actuantes sempre no corazón humano, cando menos nos nosos corazóns galegos. Houbo un tempo no que pensei moi seriamente si os xaponeses non serían os galegos do sol nacente e nós os xaponeses do sol poñente. Así llo comentara ó finado, benquerido e sempre recordado amigo Feliciano Fidalgo ó que lle faltou tempo pra, na súa condición de xornalistas, achegarse ó primeiro fato de nipóns que se encontrou en Lugo, onde el estaba elaborado unha reportaxe, e plantexarlles a pregunta correspondente. Case que ó unísono respondéronlle que “depende” de como fose considerada a cuestión, pois por unha parte si e pola outra “asegún”. Agora corresponderíame a min facer a loubanza daquel lonxano país, pero vou ser prudente e non o farei. Contentareime con pensar que o magnolio, como todo ser vivo, sinte e comunica esas sensacións que non todos saben apreciar. Creo que eu si son capaz de aprecialo. Pénsoo así dende que lin que os árbores respiran cada oito segundos e se protexen os uns ós outros comunicándose a través das raiceiras que se espallan baixo terra: algún día alguén descubrirá a linguaxe que utilizan. Eu xa me terei ausentado antes.
