(Antón Riveiro Coello, “Días de intemperie”)
Cada día concluso azacotaba sen remedio a miña conturbada impaciencia. Mais, a piques de cumprirse o mes dende que lle enviara aquel delicioso obsequio, recibín como a auga de maio a telefonada do meu tío Lisardo. Necesitaba escoitalo para darlle sosego ás porfionas inquedanzas que, mentres tanto, bulían e rebulían nos andeis das miñas ansiosas cavilacións. Desexaba apalpar e sentir os seus concienciudos pareceres sobre o último libro do amigo -e eximio limiao- Antón Ribeiro Coello. Ao longo da hora e pico que durou a conversa, o meu tío foime relatando con entusiasmo como atravesara as capas de Días de intemperie, para imbuírse nas súas entrañas.
Contra o mediodía senteime na solaina -explicoume meu tío- e, aos poucos segundos de pousar os ollos nas saborosas sílabas do primeiro relato, Un anxo de mármore, eu xa lía en alto sen decatarme. Hai algúns libros -este é un deles- que, para poder fretalos contra ese lugar da mente onde se agocha o veo da alma, cómpre estar sós e lelos en alto. Así, e sen darse de conta. Antón foi amansando con excelsa mestría as miñas apetencias de ler literatura con maiúscula e conseguiu guialas, sen vaselina, ata os mesmos miolos de Días de intemperie, sen esmagar ningún dos delicados gromos que brotan de cada parágrafo..., de cada páxina. E non tardou nin un santiamén en converterme nun personaxe máis, que sufre e goza como os orixinarios da obra.
Antón manexa á perfección a nosa lingua, moldea con agarimo os vimbios da súa escrita e tece as palabras con suprema habelencia, ata convertelas nunha alfaia capaz de iluminar intensamente o camarín da excelencia. As nove historias de Días de intemperie aparecen esmaltadas como pezas literarias sublimes que, ao ilas lendo en alto, colman a ansia de escoitar o que les, para degustar con paixón as dúas facianas dun licor café incomparábel: o sabor agradábel do café azucrado que nos aloumiña o padal -o pracer de mastigar literatura auténtica- e o ardor da augardente -a trama- que nos queima a gorxa ata perforarnos o esófago da alma; ese que, ao alcanzar o inevitábel estado de borracheira, nos fai entrar de cheo no campo magnético dunha alta tensión que amalloa os parágrafos de cada páxina, para facernos sentir a gama de calafríos, que unhas veces nos permiten gozar ata a extenuación e outras acaba crebándonos o espiñazo do espírito, para causarnos unha dor tan insoportábel que, ao estouparnos no peito, sempre nos rebenta as costuras da alma.
(Di o meu tío Lisardo que Días de intemperie acércanos nove veces ata a raia fatídica que separa a normalidade do abismo. Asómanos ao carozo do inferno das miserias humanas ou á éxtase dos gozos necesarios; mais nunca nos emboba, porque trata de evitar que non cometamos o erro de perder máis tempo da conta colocándonos nun ou outro bando do estadio da manipulación, onde predican os comerciantes das posicións e actitudes que fabrican os que mandan, sempre empeñados en convencernos de que aquelo que realmente debería importarnos non é máis ca unha agulla perdida no palleiro da insignificancia).
