“Una tarde parda y fría / de invierno.
Los colegiales/ estudian.
Monotonía/ de lluvia tras los cristales”
(Recuerdo infantil, Antonio Machado).
Os fregueses do café da media mañá, seguen coa mesma actitude da semana pasada, cando proxectaban na televisión do bar unha reportaxe das perdurábeis masacres de Netanyahu sobre a poboación palestina, aburridos e despistados, tusindo indiferenza, mastigando o miolo das horas apoiados na barra, boqueando cara a pantalla coa cabeza deitada no colo da inopia. Iolanda está sentada ao pé da fiestra, observando as actitudes do tempo e os aconteceres que aderezan o bidueiro do parque.
Se non fose porque sabemos que todo é finito, hai momentos nos que mesmo pensamos que o inverno non ten pensado marchar. Atópase a gusto na nosa Limia, burlándose dos almanaques, empeñado en mostrarnos cada mañá unha mala réplica daquela pelica auguenta dos días de antonte, que tanto botamos de menos. A estas alturas xa debería ir pensando en empaquetar os tarecos e mercar o billete de volta. É como se non lle importara convivir na mesma casa cunha impaciente primavera, que xa leve días agarrada ao seu pescozo, ignorando que o seu contrato aínda non entrou en vigor. Mais, talvez ningún deses dous testáns sabe que, un día destes e tamén sen previo aviso, o verán asomará o fuciño para engulilos dunha asentada, sen concederlle trámite de audiencia.
Iolanda goza mirando a través dos cristais o relax duns cantos pombos, amalloados ás canas do bidueiro que os soporta e atura sen inmutarse. Non se move nada, nin sequera as últimas follas secas se atreven a desprenderse definitivamente das gallas, talvez polo medo a que o tempo e a intemperie as condenen a converterse en esterco en calquera recuncho do lugar. No bidueiro aínda hai sitio para a parella de pegas ansiosas de imitar aos pombos. Un merlo súmase á manifestación silenciosa, mentres dúas lavercas pasean tranquilas preto da árbore.
De súpeto e sen licenza a escuridade apodérase das horas, a monotonía invernal recupera a autoridade e require a presenza do vento, que se presenta furioso entoando a Marcha Turca de Mozart, para domear e facer danzar o o disciplinado bidueiro. Mais a paxarada non se dá por aludida. Iolanda decide contar as pingadas que se esnafran contra os cristais. Ao escampar cálmase o refacho e os paxaros seguen sen inmutarse, agarrados ás pólas. Canda a calma regresa o silencio e a cadela de Iolanda corre e ladra debaixo do bidueiro, mais os paxaros seguen no seu posto. A televisión do bar repite o programa sobre o xenocidio de Netanyahu. Un forte estrondo aniquila o silencio, os do bar seguen sen inmutarse, mais os paxaros levantan o voo e foxen desesperados, sen saber cara onde escapan, sen pensar se volverán.
(Díxome o meu tío Lisardo que, en Ucrania e en Gaza, seguen estourando as bombas, mais iso non tería maior importancia se non for pola maldita inflación que fai que todo custe máis. Maldita invernía, que no ten pensado marchar!).
