“Qual de nós pode, voltando-se
no caminho onde não há regresso,
dizer que o seguiu como o devia ter seguido?”
(Livro do Desassossego, Fernando Pessoa).
Antonte chamoume polo celular desde Arxentina, Lisardo Quintas Teixeira –o meu tío Lisardo– para preguntarme polas recentes eleccións galegas. Quería saber se ese tal “Eme Punto” Rajoy, que sente veneración por Milei, era o mesmo que andaba de campaña con Alfonso Rueda Valenzuela. Tamén me quería contar un soño que, o día de autos, lle amolara completamente a dixestión, ata o punto de telo en vela toda a noite do pasado 18 de febreiro.
Tal e como mo contou, deitouse sen sono e, para tratar de durmir, embobou a mente coa teoría da miña nai segundo a cal, a partir da chegada oficial do inverno, os días comeza a medrar a pisada dunha pita. Seica non descansaba na cama, obsesionado na procura da fórmula alxébrica capaz de traducir distancias a tempo, ou pasos de pita a minutos. Finalmente prendeu no sono, mais un soño repugnante apoderouse do seu subconsciente para amargarlle a noite. Medio adormecido, abría os ollos cada pouco e miraba cara a fiestra, entón o sangue fervíalle a cachón cando unha raiola de luz, acompañada dunha sombra de tonalidade vermella, porfiaba por asentarse no tempo; mais á escape aparecía a teimuda escuridade para eclipsalo todo, ata encher de negror as horas, obrigándoas a permanecer en forma de noite interminábel, posesiva, aborrecida, dominante… A medida que o cansazo de apoderaba do meu tío, aquel soño persistente regresaba á súa mente, ata zugarlle o ser, como unha malvada samesuga. E, cando o sol se asomaba, aparecía a sombra para atenuar a claridade. Á medida que as agullas do reloxo agatuñaban pola noite, ansiosas de gozar do amencer, a escuridade chegaba como un alustre e medraba infinitamente, para perpetuar a noite. Cando, a piques de topenear, a luz e a sombra deciden asociarse para acabar coa paisaxe tenebrosa, a escuridade remélase de novo e fica asentada definitivamente no tempo.
E, aí está a perpetua escuridade, sen tonalidades, tinguindo os días de gris marengo, case negro, mentres a luz segue gurrando contra os elementos, despois de engulir a sombra, agochada detrás do silencio. E, aí estamos, imbuídos na noite sen lúa, aínda que, nalgunha ocasión, se asome en forma de cuarto minguante. Nada máis.
Mentres me despido do meu tío vexo pasar a Iolanda, paseando coa cadela. Camiña devagar, e acéname sen deterse e sen interromper o seu canto: Al Alba, de Luis Eduardo Aute. “Presiento que tras la noche/ vendrá la noche más larga/ quiero que no me abandones/ amor mío, al alba/ al alba, al alba”.
(Despídome do meu tío Lisardo, mentres me lembra que hai que madrugar cada día e seguir gurrando contra a escuridade, ata que a luz prenda como é debido para que non se apague nunca, ata que a escuridade mingüe dabondo, aínda que só sexa para poder contemplar a inmensiade luz que, no medio da noite, desprende a lúa chea).
