A todos nos gusta vivir en paz das certezas, pero a indecisión é o sopro que nos ampara. Os que din que a certeza é fermosa, ignoran a sutil beleza da dúbida. Crer é moi monótono e a dúbida sempre resulta apaixonante.
Segundo as enquisas, ata o 22 de marzo unha porcentaxe moi importante de andaluces dará pasos inseguros polo sendeiro electoral e rematará decidindo o seu voto, mesmo durante o día de reflexión, así que podería pensarse que a campaña está a ser apaixonante. Eu creo que non. Penso que, en política, nin sequera a dúbida achega emoción. “Buscade o suficiente”, dicía San Agustín. As campañas electorais pasaron de seren unha expresión xubilosa a unha obriga penosa. A xente está cansa de discursos baleiros de contido, de recreacións finxidas da realidade. A estas alturas, a xente coñece as medias verdades e as medias mentiras, sabe incluso que se agocha na metade escura. Nin sequera as pequenas ou as grandes escaramuzas, nin sequera os pequenos ou os grandes escándalos fan mella no persoal, que xa está de volta cando os políticos cren que aínda van a algún lugar. Cantos votos se gañan ou perden nunha campaña electoral? Cantas conciencias esperta? Durante todos estes anos de democracia, a poboación curtiuse, fíxose máis resistente aos embates da política. A xente xa non vive impregnada do hálito público. Aos que dubidan lles sobran as grandes mensaxes. Os inseguros necesitan certezas e as certezas só se atopan na vida cotiá.
O indeciso déixase seducir máis pola palabra do compañeiro de traballo, a queixa da veciña, o desánimo do amigo, o choro do fillo, o consolo da muller ou a demanda do marido. Esas mensaxes verdadeiras, eses sinais que manan da xente que vive pegada á crúa realidade, son máis efectivos que calquera campaña. Iso é o importante ou, como dicía o santo, iso é o suficiente.
