Na novela de Chester Himes Por amor a Imabelle (unha traxedia shakespeariana) perden todos, agás o namorado e o funerario, que parécese a ese personaxe do oeste que chega de terno escuro ao final da festa, rematado o dó de titanes, a tomarlles as medidas aos difuntos ¿a que ten toda a cara de Rajoy, deses tipos de cuello duro e sopa de fideos? Pouco me importa que don Mariano estea triste, desolado incluso: el puido elixir e optou por o que quixo. Ten o ril almofadilado con moitos algodóns e rigodóns. Hai perdas tan graves como a de poder adquisitivo e cada día parece máis claro que, a través dos retorcidos e escuros camiños dos axustes financeiros, o eixo franco-alemán busca, en realidade, migallas de dominio sobre os países subalternos do olivo e o icono.
Merkel, a prusiana calvinista, vaise poñendo de xeito coas fantasías de dominación, tanto como medra o cabreo de Sarkozy porque os seus paisanos non parecen dispostos a concederlle facilmente que é o máis veloz e resolutivo e o do nariz máis rotundo. É moi difícil, por exemplo, que o noso ministro de Defensa, Pedro Morenés, teña un minuto ao día para reírse e complacerse na ledicia de servir á patria se ten que dedicar tantas horas a coñece-la marcha en bolsa da media dúcia longa de empresas de armamento e seguridade nas que ten accións ou intereses. Non se pode ser insufríbel sen interrupción (Baudelaire).
Acostumámonos ao noso minuto diario de pavor, a esas cerimonias cotiás do instante de calafrío, ás veces é todo o Telediario o que vai callado de canguelos. Non fará falta invoca-la autoridade máxima de Rutger Hauer cando coa cara de replicante de Blade Runner espétalle a Harrison Ford: 'Tes medo? Niso consiste ser escravo'. Niso e en estar triste. Un bardo xigante, un irlandés perdido en Manhattan, díxolle a Bob Dylan: '? Mozo, sen medo e sen envexa'.
