Agora a xente dálle moita pompa, moito bombo á Panorama e á París de Noia porque arman un belén ou un desencravo nas noites de verán e, como moito, durante dúas horas. Que mérito ten iso? Non se mollan, usan tráiler, teñen todo practicamente preparado. Como se adoita dicir: chegar e encher.
Mérito era o do antes. Poño un exemplo: en pleno inverno, máis en concreto, os días 2 e 3 de febreiro de 1936, celebrando o san Brais en Piñeira Seca, lugar e parroquia de Xinzo de Limia, a banda de música de Guamil, pertencente ó concello de Baños de Molgas, actuou durante eses dous días. E segundo contan as crónicas contando con numerosos fans forasteiros. Recalcar, iso si, que a palabra fan en 1936 nin migalla do seu uso. A proba é que a RAE non a incluíu no seu dicionario ata 1984. Entón, naqueles tempos, usaban público ou concorrencia ou afluencia; e vai parando.
Baixo a batuta do “culto director”, don Manuel Pérez Outeiriño, a banda de música de Guamil seguro que estivo dálle que dálle, sopra que dálle, zumba que dálle durante dous días. E, ollo ó dato, unha banda non é unha orquestra. Os músicos desta sabemos que se quentan bastante ben a base de saltos e movementos, polo que os fríos do inverno non lles afectarán tanto como ós músicos dunha banda; aí, quietiños, sentados, como moito, seguindo o ritmo cos pés. As crónicas remataban, como non, augurándolles éxitos a moreas á banda do concello molgués. Se o público daquela época estivera agora mesmo diante da Panorama, seguro que botaría de menos á banda de música de Guamil. Aí queda iso!
