Son o home ó que atoparon metido nun pote, mesturado coa calda dos porcos. Sacáronme cando estaba a medio afogar. Non sei como fixera para estar dentro do pote; creo que quixen ser ou que me quixen sentir nabo e acochei no cubo cheo de cabezas deles para sentir como fervía a calda. Cousas de rapaces.
Un rapaz de corenta e pico anos, ó que a cabeza non lle dá para máis. Nacín setemesiño, por enriba precisamente dun cortello, ás sete da mañá. Si, madruguei para berrar ben cedo. Vaia que berrei, segundo miña nai. A verdade é que levo toda a vida berrando. Grazas a isto foi polo que me atoparon dentro do pote, cando este xa empezaba a ferver.
Seica houbo unha batalla de seis horas entre os meus pais para escoller o meu nome. A guerra... quen a ía ganar!... miña nai! Púxome Dositeo, aínda que despois sempre me chamaría Dosiño. Cousas de miña nai. Por fóra, ou sexa, por fóra do fogar sabía que me chamaban O Piolliño, porque meus pais eran Os Piollos. Ás veces os veciños non se matan moito a cabeza buscando novos alcumes. Lémbrese que vivimos nun país de alias.
Non puiden estudar debido a que meus pais non tiñan os posibles para facelo. Non quedou outra que andar detrás das vacas e cocerlle a calda ós porcos. Todo o que sei é grazas ós animais, que ensinan máis do que pensamos.
Mentres seco ante a calor da lareira, case me emociono cos recordos. E iso que non saín nunca da aldea. Cousas da vida.
