Quen me ía dicir que se dou un paso para adiante non podo dar dous para atrás. Non é plan de retroceder, de recuar. Xa o di aquel (quen sexa): retroceder nunca, renderse xamais. Eu nin retrocedo nin me rendo. E non son un valente. Claro que así levo labazadas a darlle cun sacho. Ás veces incluso era mellor levar un sopapo cun sacho (ó mellor o golpe da aixada é máis lene, vai ti saber) que, por exemplo, un simple reproche. É que hai recriminacións que mancan, non si?
Pero aínda así hai que esquivar o atranco e seguir o camiño. Tamén podemos coller un atallo. O caso é chegar. Aínda que sexa baldado, pero chegar. Aínda que sexa con mazaduras, pero chegar. Sempre un paso cara adiante! Coma os heroes de papel! Si, porque os da realidade, algunha que outra vez, tamén retroceden. Por iso eu son un heroe de papel: retroceder nunca, renderse xamais. Non retrocedo, non me rindo, levo moquetadas, chego escarallado, pero aí estou. Aquí estou.
