A semana pasada vin tres partidos de fútbol en tres días consecutivos: a volta das semifinais masculinas da Copa do Rei e, no medio, a final feminina da Liga das Nacións. Analizando os tres partidos cheguei á conclusión de que, as rapazas, saben correr para adiante e para atrás, saben regatear, saben tirar á porta, saben facer faltas e dar patadas, saben sacar de banda e os saques de esquina, saben meter e fallar penaltis, mesmo saben protestar e, por suposto, saben marcar goles. Si notei algo de diferenza (mellor dito, moita diferenza), con respecto ós homes, en que non son tan teatrais, principalmente neses presuntos golpes de cóbados nas caras cos que, os homes, semella que os mataron. Ós homes chégalles cun simple contacto na cabeza para deixarse caer ó chan coma se os fulminara unha chispa.
Dito todo iso, e facendo máis ou menos o mesmo que fan os endeusados futbolistas, tamén vin que na final da Liga das Nacións (a que, por certo, ganamos con soltura e cun dominio tal que incluso o adestrador francés gabou ás nosas mulleres) bateuse o récord de asistencia de espectadores nun partido feminino (32.657). Aínda que tamén é verdade que, ó día seguinte, bateuse outro récord de asistencia (52.061 espectadores) desde a inauguración do novo estadio de San Mamed, no partido entre o Athletic de Bilbao e o Atlético de Madrid. É aí onde se descobre que algo falla, que a perspectiva igualitaria masculina con respecto á feminina é moi diferente á realidade, por moito que os dous xéneros fagan máis ou menos o mesmo. Que a diferenza de 20.000 espectadores é moita diferenza e sabendo que, aínda por encima, hai unha gran distinción entre unha final dun gran torneo e un partido de volta de semifinais que, por certo, case xa viña sentenciado. É dicir, que a pesar da importancia desa final, segue o deporte feminino moi á sombra do masculino.
Remato dicíndolles a eses 20.000 afeccionados que non saben o que se perderon; que o xogo da selección española feminina foi tan dominante e tan alegre que sei seguro que ós que o vimos nos brillaron os ollos e nos fixeron recordar a aqueles galácticos merengues ou a aquel dream team barcelonés. É certo que as rapazas aínda teñen que remar moito porque a mente do macho é a que é. Agora que, os éxitos que están a acadar en tan curto período de tempo, fan ilusionar ata o macho máis obtuso.
