Arrastrei as entrañas polo bulleiro dunha idea, dun concepto que, ó mellor, non procedía, pero tampouco perdía nada ante a ilusión que me facía. E como a ilusión ou a esperanza é o último que se perde, seguín envorcallándome polo lamazal do desexo. Hai desexos que se debuxan collendo de modelo unha fotografía, e hai realidades que poñen a cada un no seu sitio. Para rematar coa sentenza de... aquí paz e despois gloria.
A paz dá igual; a gloria é efémera. Ora que, co pouco que queda, acubillareina detrás das reixas dunha gaiola. Aí, os berros racharán o silencio e o que puido ser nin é nin será. Maldita a lama do lameiro! Ese lameiro no que pacen os versos que remoen sentimentos.
Cheguei ó cabo da novela todo mollado e emporcallado coas ilusións rotas, os berros roncos, os latexos descosidos e as fantasías aniquiladas por catro asubíos de advertencia e dous ouleos salvaxes. Sempre pensei que os soños eran bonitos ata que, estes, se volveron pesadelos.
Non queda outra, entón, que seguir envorcallándose pola lamorqueira da conciencia. Que tampouco me é tan bonita e tan inocente como presumía. Porén, tampouco é plan de espallar, de esparexer as miñas perversidades, o meu negativismo. Cada un é como é, e cada un presume como presume e do que presume. A miña conciencia non é moi distinta da dos demais.
Arrastro as miñas asaduras polo parágrafo mal escrito e o poema peor recitado. Son coma ese berro que, aínda abrindo a boca, non sae.
