Un equipo de artistas, actores e técnicos colombiano rodou, primeiro no marco dun taller formativo e logo xa coa idea de transformala nunha longametraxe, unha traxicomedia en branco e negro sobre as desventuras afectivas dunha parella de mozos dese país situada en Bos Aires. En principio, narra a relación de amor-odio desa parella con forte tendencia autodestrutiva. Eles quérense apaixonadamente (as escenas sexuais son bastante intensas), pero tamén se atacan, verbal e ata fisicamente, coa mesma vehemencia e descontrol.
“Días estraños”, o filme de Juan Sebastián Quebrada, é unha película moi libre, desenfadada e por momentos bastante extrema que aposta claramente á provocación e nunca se sente a cámara, ademais de que todo semella transcorrer como transcorren as cousas a porta pechada e nun contexto pretérito e melancólico axenciado por un branco e negro que lembra aquela rara atmosfera explotada por Jim Jarmusch en “Coffe and Cigarettes”.
“Días estraños” amosa a potencia de moitas das súas escenas, a credibilidade das actuacións e, sobre todo, pola forma en que se apropian da cidade e logran expoñer a sensación de estrañeza, de dificultade para integrarse destes dous mozos explosivos colombianos soltos en Bos Aires.
Trata así mesmo sobre o medo, un medo que non vén de fóra, senón un medo que sae desde o máis íntimo dos seus personaxes. Nesta sorte de oda ou crítica da turbación que representa a película, atópase a clave de universalidade da “mensaxe” da mesma que supera a “simple” historia deses personaxes, meténdose na construción dramática dunha gran metáfora a propósito do individualismo moderno, simbolizado na consumición de dúas persoas que, nunha intensa diatriba de amor, non só se acurrunchan entre os seus respectivos illamentos, senón que se ispen ante si mesmos explorando os seus límites e definíndose só nos límites do outro.
“Días estraños” é unha auténtica rareza cinematográfica con algunhas descubertas e moitas curiosidades.
