O director Gustavo Fontán afrontou un desafío difícil ó propoñerse adaptar ó cine "O limoeiro real", a novela de Juan José Saer. Se ben polo seu elaborado e preciso ton descritivo un podería consideralo un texto ata cinematográfico, na pantalla aparenta ser moi difícil manter ou recrear o que fai persoal á obra do escritor: o seu particular uso da lingua castelá, o seu cadencioso fraseo, a minuciosa construción de cada un dos seus longos parágrafos.
Pero Fontán non é un cineasta clásico e a opción que tomou foi manter o fío narrativo da mínima trama e arrodealo de imaxes que se corresponderan co espírito, co ton da obra. Non hai voz en off nin se busca unha referencia visual exacta para cada unha das escenas da novela, senón que se trata de captar unha esencia que se presenta nesa obra de Saer: unha sorte de elexía sobre a ausencia, unha reflexión existencial sobre o paso do tempo.
O paso do tempo, a luz do sol que se percibe entre a follaxe, a corrente do río cos seus camalotes flotando, a calor que se intensifica no transcurso do día, os instantes que o personaxe se toma para fumar, tomar un mate ou prender lume conforman un universo que remite non só ó orixinal do escritor senón tamén ó lirismo de certos directores mundiais.
"O limoeiro real" conta a historia dun home que vive nunha illa coa súa muller, quen está de loito desde hai seis anos pola morte do fillo adolescente de ambos. É Ano Novo e invítanos a pasar as festas coa familia nunha illa próxima, pero a muller segue de dó e non quere ir. É el entón quen vai, cos correspondentes limóns de agasallo, a pasar o día cos seus parentes, onde atravesará distintas situacións con toda a familia
A película é poética pola súa pureza, a súa nobreza e a súa verdade e porque Fontán, na montaxe, soubo coidar e mimar a posta en escena, os encadres e a extraordinaria función que ten o son.
