Xa estou listo. Xa quitei o calo do pé e xa me atopo coma Deus. Primeiro metín o pé nunha almofía con auga con sal. Aí o tiven para que abrandase ata que arrefriase a auga. Mentres, abrín o feisbuq e o iutube, subín tres versos dunha poesía de Fermín Bouza Brey e colguei o jazz de Chris Botti (agora mesmo acompañado por ese portento chamado Sting). Cando arrefriou a auga, larguei para o baño, collín o cortauñas e coa lima do mesmo empecei a furgar, a escaravellar, a fozar... coma un primitivo, con xestos de dor, con algún que outro ai e, por suposto, uns cantos carallos. Cada vez que saco desa maneira o calo adoito suar un chisco. É porque doe de raio! Pero aguanto coma os heroes e sigo furgando e escaravellando e fozando. Nun momento dado, choutou! Decontado xa sentín o alivio. Erguinme, calquei un pouco sobre a planta do pé esquerdo e... coma Deus! Quen dixo podólogos nin calistas nin rabo de gaitas. Para que están as limas dos cortauñas! Furgar ó besta, e punto.
