Vexo como a agulla do reloxo chega ás tres. Temas de jazz asoman polos auriculares. O silencio deixou de ser silencio, aínda que isto, meu Deus, non é ruído. O jazz nunca é ruído. Fóra está de chuvia pero non chove. O ceo está gris; hai máis nubes negras que sombreadas.
Son Argimiro Loureiro, O Chepas, que acabo de escribirlle unha carta a Lucinda Laurel Suárez. Case se pode dicir que nunca tal se vira, xa que quen mantén hoxe esa correspondencia escrita e física? Ninguén escribe xa cartas. Eu e Lucinda escribimos cinco ou seis ó mes. Cando eu leo as cartas dela, e sei que cando ela le as miñas, non podemos evitar rir. Co que nos dicimos. Co que nos contamos. Na forma en que deixamos caer as palabras. Na maneira en que usamos a retranca.
Todo empezou o día que chocamos, sen querer, nunha panadaría. Eu entraba e ela saía. Soltamos uns perdóns. Deixamos escapar tres ou catro sorrisos. E aí acabou todo. Acabou todo para o encontro. Eu andei e andei ata que souben moitas cousas de Lucinda; entre elas, onde vivía. Non tardou o asunto en... carta ir e carta vir. As primeiras, lóxico, como a modo de presentacións. Porén, non tardamos en soltar lastre.
Nese lastre ía de todo: desde pensamentos ata sentimentos, de realidades a fantasías, versos soltos e parágrafos enormes, esperpentos e morriña, moita morriña. E, si, risas a esgalla. Case nunca nos vemos, pero non necesitamos vernos; chéganos con soltar unhas risas para saber que todo vai vento en popa.
